Ο ηλικιωμένος ξυλουργός ήταν έτοιμος να αποσυρθεί.
Είπε στον εργοδότη του στον ανάδοχο για τα σχέδιά του να εγκαταλείψει την κατασκευή των επιχειρήσεων και να ζήσει μια πιο χαλαρή ζωή με τη σύζυγό του, απολαμβάνοντας τη μεγάλη του οικογένεια. Θα χάσει τον μισθό, αλλά πρέπει να πάει στην ειρήνη. Ναι, και θα μπορούσαν να κάνουν χωρίς αυτόν.
Ο αντισυμβαλλόμενος λυπάται ότι άφησε να πάει ένας τόσο καλός εργάτης και ρώτησε αν ένας ξυλουργός θα μπορούσε να τον κάνει προσωπική χάρη και να χτίσει ένα άλλο σπίτι. Ο ξυλουργός είπε ότι ναι, αλλά με την πάροδο του χρόνου έγινε αισθητό ότι δεν ήταν στη δουλειά του με τις σκέψεις του. Δεν έκανε πολύ προσεκτικά και χρησιμοποίησε υλικά ασήμαντης ποιότητας. Ήταν ένας μη επιτυχημένος τρόπος για να ολοκληρώσω την καριέρα της.
Όταν ο ξυλουργός τελείωσε το έργο του, ο εργοδότης ήρθε να επιθεωρήσει το σπίτι. Έδωσε το κλειδί από την πόρτα εισόδου στον ξυλουργό. "Αυτό είναι το σπίτι σας", είπε: "Το δώρο μου σε σας".
Ο ξυλουργός ήταν συγκλονισμένος! Τι ντροπή! Αν γνώριζε μόνο ότι χτίστηκε το δικό του σπίτι, θα έκανε τα πάντα διαφορετικά.
Επίσης μαζί μας. Κατασκευάζουμε τη ζωή μας, κάθε νέα μέρα, συχνά το βάζουμε το καλύτερο στο κτίριό μας. Στη συνέχεια, με ένα συμπλέκτη, καταλαβαίνουμε ότι οι ίδιοι πρέπει να ζήσουν στο σπίτι που χτίστηκε. Και αν μπορούσαμε να το κάνουμε ξανά, θα το έκαναν αρκετά διαφορετικά.
Μια πηγή