การเย็บปะติดปะต่อกันเป็นแฟชั่นมาก ๆ : ทำไมทุกคนเก็บเสื้อผ้าเป็นชิ้น ๆ

สิ่งต่าง ๆ จากอวัยวะเพศหญิงกลายเป็นอย่างรุนแรง

แนวโน้มแฟชั่นใด ๆ คือการตอบสนองเสมอในสิ่งที่เกิดขึ้นในโลก ดังนั้นในปัจจุบันบนพื้นหลังของการเจริญเติบโตในการรับรู้ของการบริโภคและการผลิตความสนใจในการเย็บปะติดปะต่อกันหรือเย็บปะติดปะต่อกันในการออกแบบเสื้อผ้าเริ่มที่จะเพิ่มขึ้น เราเข้าใจว่ามันเชื่อมต่ออย่างไร

ทำไมทุกอย่างเริ่มต้นขึ้น

ประวัติไม่ได้รายงานวันที่แน่นอนเมื่อการเย็บปะติดปะต่อกันปรากฏขึ้นแต่มันสามารถสันนิษฐานได้ว่าเทคนิคนี้เป็นแบบเดียวกันกับการทอผ้า เพื่อการปฏิวัติทางเทคนิคสิ่งทอมีค่ามากกว่าตอนนี้: การผลิตเป็นแรงงานอย่างเข้มข้นและการขนส่งไปยังภูมิภาคอื่น ๆ - ยาวนานและไม่เพียงพอ ดังนั้นการใช้ชิ้นส่วนของผ้าแต่ละชิ้นเป็นธรรมชาติ การปฏิบัติจริงทั่วไปของวิธีการอธิบายว่าทำไมการเย็บปะติดปะต่อกันมีอยู่ในส่วนต่าง ๆ ของโลก - ไม่ว่าจะเป็นความลึกของรัสเซียที่พวกเขาพยายามที่จะนำไปใช้กับชิ้นส่วนเล็ก ๆ ของเสื้อผ้า nassengerous ในระบบเศรษฐกิจหรืออเมริกาเหนือซึ่งเทคนิคของ Loskutok ถึง แคลมป์มาพร้อมกับแรงงานข้ามชาติจากโลกเก่าและเติบโตขึ้นมาทั้งวัฒนธรรมของการเย็บปักถักร้อยในท้องถิ่น เป็นที่น่าสังเกตว่าในส่วนเหล่านี้อพาร์ทเมนท์ระยะไกลของการตัดผ้าส่วนใหญ่ใช้สำหรับการผลิตของใช้ในครัวเรือนเช่นผ้าห่มอเมริกันที่มีชื่อเสียงหรือเสื่อเย็บปะติดปะต่อกันของรัสเซีย; ในขณะที่ในญี่ปุ่นเทคนิค Boro ใช้ในกลุ่มที่ยากจนที่สุดของประชากรที่ให้บริการสำหรับการฟื้นฟูและแม้กระทั่งการสร้างรายการเสื้อผ้า

วิธีการเย็บปะติดปะต่อกันกลับไปที่แฟชั่นเนื่องจากแบรนด์ท้องถิ่น

ความนิยมที่เพิ่มขึ้นของการเย็บปะติดปะต่อกันในวันนี้เกิดจากทั้งแนวโน้มการผลิตจริยธรรมรวมถึงความสนใจในช่างเทคนิคคู่มือที่เก่าแก่ที่สร้างเสื้อผ้า "ของจริง" แบรนด์ท้องถิ่นมากขึ้นโดยเฉพาะผู้ที่ผลิตข้าวของของพวกเขาด้วยการไหลเวียนเล็ก ๆ รีสอร์ทที่จะใช้วัสดุวินเทจหรือผลิตภัณฑ์มือสอง (เรามีบทความในหัวข้อนี้) ซึ่งเสียหายได้รับการแปรรูปความร้อนและให้บริการเพื่อสร้างสิ่งใหม่ ๆ และเมื่อเนื้อผ้าเล็กน้อยเมื่อมันหายากและพิเศษพบในหน้าอกของยายหรือในตลาดนัดมันจะต้องใช้อย่างมีเหตุผลเท่าที่จะทำได้ และที่นี่ความคิดของการผสมผสานของวัสดุทำงานได้ดี: จากชิ้นส่วนของผ้าที่แตกต่างกันจากนักออกแบบคุณสามารถรวบรวมหนึ่ง แต่เพียงผู้เดียวหรือค่อนข้างคล้ายกัน แต่แน่นอนว่าไม่ใช่สิ่งที่เหมือนกันอย่างแน่นอน

การทดลองครั้งแรกของ Ksenia Schneider ด้วยการใช้งานของ Dhenim ที่ใช้แล้วดูเหมือน Omager Martin Marthele ซึ่งในปี 1990 ยังทำงานได้มากด้วยมือสอง: สำหรับเขามันเป็นความขัดแย้งกับแฟชั่น "ที่ถูกต้อง" ของปีที่มีผ้าหรูหราราคาแพง แต่หลังจากนั้นโมเสคของชิ้นส่วนยีนส์สีน้ำเงินและสีน้ำเงินลายมือและปรัชญา Kseniaschnaider ตามการใช้งานของวัสดุรีไซเคิลส่วนใหญ่ถูกระบุ ในคอลเลกชันแคปซูลล่าสุดไม่เพียง แต่เก็บกางเกงยีนส์เท่านั้น จากเรื่องที่สนใจผ้าฝ้ายสีขาวรวมถึงปักอย่างประณีตเสื้อเชิ้ตและชุด เกี่ยวกับการทำงานของ Schneider และทีมของเธอเรียกคืนการทำงานร่วมกันล่าสุดของฉลาก Ganni ecoriented Scandinavian ที่มีแบรนด์ของ Levi สิ่งต่าง ๆ จากบรรทัดนี้ซึ่งตัดสินใจที่จะไม่ขายและให้เช่าทำจากผ้ายีนส์ที่แตกต่างกัน

การมีปฏิสัมพันธ์ของแบรนด์ขนาดใหญ่ที่มีแบรนด์เฉพาะหมายถึงความงามและหลักจริยธรรมของหลังจะได้รับการประชาสัมพันธ์ที่กว้างขวางซึ่งเกิดขึ้นในขณะนี้ ถัดไปสำหรับความร่วมมือของ Ganni และ Levi ประกาศผู้ค้าปลีก MatchesFashion และแบรนด์Ssōneลอนดอน (ในความโปรดปรานของการประหยัดของเขาความจริงของการปลูกต้นไม้สำหรับการสั่งซื้อแต่ละครั้ง) ในการสร้างคอลเลกชันจากสิ่งทอรอง - ซึ่งมีเสื้อแจ็คเก็ตที่น่าทึ่งที่ทำจากรองเท้ามือถือและกางเกงยีนส์ที่งดงามพร้อมป๊อปอคติ - Ssōneดึงดูด Fabricworks องค์กรไม่แสวงหาผลกำไรของอังกฤษการฝึกอบรมผู้หญิงที่ตกงาน

Brand Rave รีวิวจากสตอกโฮล์มก่อตั้งขึ้นในปี 2560 Josephine Bergquist และลิเบีย Schyuk และมีเวลาในการเข้าสู่รายการของ SemiValintists ของรางวัลอันทรงเกียรติของรางวัล LVMH ซึ่งเริ่มต้นขึ้นจากแนวคิดของการใช้วัสดุรีไซเคิล "เราร่วมมือกับ บริษัท ที่จัดเรียงเสื้อผ้าและสิ่งทอมือสองสำหรับเรา - ผู้ออกแบบที่ได้รับอนุมัติในหนึ่งในการสัมภาษณ์ของพวกเขา - กระบวนการออกแบบมักจะเริ่มต้นด้วยวัสดุเราวาดแรงบันดาลใจในตลาดของสิ่งที่ใช้แล้วและในร้านขายของเก่า " และนี่เป็นประเด็นสำคัญที่มีผลต่อการพัฒนาของการออกแบบเสื้อผ้าตอนนี้: นักออกแบบในท้องถิ่นมากขึ้นถือว่าถูกต้องเพื่อทำงานกับวัสดุที่มีอยู่และปรับความคิดของพวกเขาแทนที่จะสร้างเสื้อผ้าตั้งแต่เริ่มต้น ในทำนองเดียวกันคุณย่าผู้ยิ่งใหญ่ของเราทำหน้าที่ - Loskutka ที่รวบรวมได้แนะนำให้พวกเขาด้วยความคิดของเครื่องประดับหรือแม้แต่สิ่งที่เป็นรูปธรรม

American Emily Bode บอกรายละเอียดในการสัมภาษณ์ของเขาที่และวิธีการผลิตวัสดุสำหรับคอลเลกชัน: การเดินทางในตลาดนัดและการสื่อสารโดยตรงกับเจ้าของสมบัติสิ่งทอที่อยู่ในหีบทศวรรษ "ฉันชอบฟังเรื่องราวของแต่ละผ้าหรือของเก่าที่พบ" - เธอพูดว่า.แบรนด์ Bode กลายเป็นที่รู้จักกันก่อนต้องขอบคุณแจ็คเก็ตและเสื้อที่ทำจากผ้าห่มเย็บปะติดปะต่อกันแบบอเมริกันสำเร็จรูปและนี่เป็นกรณีที่การเย็บปะติดปะต่อกันดูเป็นพิเศษที่ทันสมัยและน่าตื่นเต้น ในงานดังกล่าวมีความชัดเจนและเคารพในการทำงานของผู้เชี่ยวชาญที่ไม่รู้จักและความปรารถนาที่จะรักษาสิ่งที่ถูกสร้างขึ้นอย่างระมัดระวังเป็นเวลาหลายปีที่ผ่านมาและชื่นชมภาพวาดและพื้นผิวที่ไม่ซ้ำอีกในเนื้อเยื่อที่ทันสมัยและความรักที่แท้จริงอีกต่อไป สิ่งทอ, เสื้อผ้า, งานฝีมือ

Nectari Kuun เติบโตขึ้นมาในกรีซในสภาพแวดล้อมที่สร้างสรรค์และการเชื่อมต่อกับวัฒนธรรมพื้นเมืองของเขา จบการศึกษาในด้านการออกแบบเสื้อผ้าเธอเปิดร้านขายวินเทจ ความจริงบางอย่างของชีวประวัติของมันอธิบายความสวยงามของแบรนด์ Rianna + Nina ซึ่งเธอก่อตั้งขึ้นกับเพื่อนของเธอ Nina Kneutt ในกรุงเบอร์ลิน นอกเหนือจากชุดผ้าไหมที่มีราคาแพงด้วยการพิมพ์ชาติพันธุ์ที่สดใสพวกเขามีหนึ่งใน A-A-A-A-A-ONE เดียวในตัวคุณเอง "- ประมาณ. ed.) ผลิตภัณฑ์เย็บจากชิ้นส่วนของเนื้อเยื่อวินเทจรวมถึงการใช้เย็บปักถักร้อยวินเทจ . ในการรวบรวมจานเย็บปะติดปะต่อกันดังกล่าวจำเป็นสำหรับศิลปะที่ดี - และมีผู้เขียนคอลเลกชัน เมื่อไม่นานมานี้ Vogue.com พูดเกี่ยวกับนักออกแบบชาวอเมริกันของไนจีเรียกำเนิด Sarah Nsikak ในปี 2014 เธอเริ่มสร้างเสื้อผ้าโดยใช้ของเสียสิ่งทอและในตอนท้ายของปีที่แล้วเปิดตัวฉลาก La Réunionตั้งชื่อตามมาดากัสการ์ แรงบันดาลใจสำหรับการสร้างชุดคือผู้หญิงจากเผ่า Heroro ซึ่งเกือบจะถูกทำลายในช่วงสงครามอาณานิคม การรอดชีวิตจากสงครามเหล่านี้ Heroo ดัดแปลงและใส่ชุดเย็บปะติดปะต่อกันในสไตล์ซึ่งผู้กดขี่ที่เราใส่ - ในสัญลักษณ์ของการจลาจล "สำหรับฉันชุดของพวกเขาเป็นสัญญาณของความทนทานที่เหลือเชื่อและความเพียร" - แสดงความคิดเห็นเกี่ยวกับ Nsikak

ทำไมการเย็บปะติดปะต่อกันจึงได้รับความนิยมเป็นพิเศษในระหว่างการกักกัน

ความสนใจในการใช้งานที่เห็นได้ชัดว่ามีชีวิตชีวาอย่างเห็นได้ชัดในระหว่างข้อ จำกัด ในการระบาดใหญ่: มีคนนั่งอยู่ที่บ้านฝึกงานอดิเรกใหม่และใครบางคนโดยไม่ต้องเข้าถึงร้านค้าที่มีเนื้อเยื่อเริ่มเย็บจากสิ่งที่อยู่ในสต็อก มันเป็นช่วงเวลานี้ที่ Didjital-Gloss เริ่มเขียนเกี่ยวกับ Charlotte Rose Kirkham ศิลปินที่มีการก่อตัวทางคณิตศาสตร์จากลอนดอนเป็นที่รู้จักภายใต้ฉลาก Rua Carlota ชาร์ลอตต์ให้ชีวิตที่สองของสิ่งที่ถักใช้แล้วตัดให้เป็นชิ้นส่วนและรวบรวมใหม่ใน Overlock โดยใช้กระทู้ที่ตัดกันเพื่อยึด แต่ละผลิตภัณฑ์ที่ผิดปกติเหล่านี้ถูกสร้างขึ้นเพื่อการประสูติและมีเอกลักษณ์ มันเป็นความคิดสร้างสรรค์ที่บริสุทธิ์ซึ่งมีความสำเร็จในเชิงพาณิชย์ พรมแดนปิดการยกเลิกการจัดนิทรรศการสิ่งทอและการลดลงของรายได้ทำให้นักออกแบบหลายคนสามารถแก้ไขความสัมพันธ์กับเนื้อเยื่อ: หากไม่มีความเป็นไปได้ให้ดูสิ่งใหม่ ๆ จากนั้นคุณต้องบีบพลังงานสร้างสรรค์สูงสุดจากสิ่งที่อยู่ในมือรวมถึงจากสิ่งตกค้าง และการตัดแต่ง

เป็นแนวโน้มที่สนับสนุนแบรนด์ใหญ่

อย่างไรก็ตามแนวโน้มที่สร้างขึ้นจากการเคารพสิ่งทอมักปรากฏตัวเองอย่างเป็นทางการ: การจำลองการเย็บปะติดปะต่อกันในรูปแบบของผ้าพิมพ์พิมพ์ใช้อย่างแข็งขันในปี 1970 และในยุค 90 และในสมัยของเรามันทำหน้าที่เป็นคงที่ของโรแมนติกโบฮีเมียนหลายยี่ห้อเช่นChloéหรือ Etro ในปีนี้คอลเลกชันฤดูใบไม้ผลิของ Celine, Koche, Missoni, Vetements, Loewe, Marc Jacobs, Gucci ได้รับการออมกาด้วยตัวอย่างของการเย็บปะติดปะต่อกัน - หรือการเลียนแบบของเขา - ซึ่งเป็นภาพที่ดีในขณะที่นักออกแบบรู้วิธีรู้สึกถึงการออกแบบเพราะคอลเลกชันเหล่านี้ ถูกสร้างขึ้นก่อนที่จะสูญญากาศระบาดใหญ่และก่อนที่บูมปัจจุบันบนวัสดุแปรรูป เสื้อผ้าที่ตรงกับแนวโน้มของเทคโนโลยีการเย็บปะติดปะต่อกันอยู่ในคอลเล็กชั่นฤดูใบไม้ร่วงในฤดูใบไม้ร่วงปัจจุบันของ Marine Serre, Christopher Kane, Marni, Tod's, Alexander McQueen, Chopova Lowena (แบรนด์อื่นที่ทำชื่อเกี่ยวกับแรงบันดาลใจของมรดกทางประวัติศาสตร์และ การใช้วัสดุวินเทจ) แต่ไกลจากทุกยี่ห้อที่ผลิตเสื้อผ้าที่มีการหมุนเวียนมาตรฐานใช้การเย็บปะติดปะต่อกันเป็นวิธีการประหยัดสิ่งทอตกค้างหลังจากการตัดหรือฝากในคลังสินค้า สำหรับนักออกแบบหลายคนยังคงเป็นเพียงการรับการตกแต่งที่เข้ามาอีกครั้ง