Махсусан дар селалабан хуб, масалан, тӯҳфа. Ё чизҳо барои нигоҳдории дароз, интиқол. Бастаҳо маҳз андозаи ашёро метавон иҷро кард ва хеле зуд. Барои ин, бастаҳои селофанофан ё филмҳои тайёр мувофиқанд. Мо бастаи сарпӯши дафтарҳои кӯҳна месозем. Мо дар кори кайчи, ҳокими нишаст ва аломати махсуси махсуси махсус бо чархи фишори интиқол ба матоъ истифода мебарем. Чизе хеле кам аст, аммо онро метавон бо ҳама гуна чунин асбоб ё танҳо нохун иваз кард.
Тартиби амалиётӣ
1. Ба селофан бурда, мо китобҳо хоҳем гирифт.
Барои ин, мо се сарпӯши стандартӣ дорем.
2. Дар муқоваҳои росткунҷаҳо ба росткунҷаҳо буред. Мо ду сарпӯшро медаравем.
3. Онҳо онҳоро бо ченак дар мобайни канори канори канори канор.
Мо дар оташ нишони чархро мегирем. Тибқи хат, хатро аз ҷониби нишондиҳанда мушоҳида мекунад.
Ду сарпӯш рӯза мегиранд.
Ҳамин тавр, сеюмро бо онҳо пайваст кунед.
4. Мо шарҳи шарҳи chofanро дар нисфи пинҳон мекунем. Мо кунҷҳоро муттаҳид мекунем. Хатти канори поёни. Тибқи ҳоким, шумо сатрро бо аломати тақсимшуда кашед.
5. Ҳамон тавре ки мо буридаи тарафро мекашем.
6. Татбиқи барзиёдро дар паҳлӯҳои фаршшуда буред. Он бастаи андозаи дилхоҳро пайдо кард. Мо китобро дар дохили. Қисми болоии бастаро ҷудо кунед.
Манбаъ