Ziek op de een of andere manier werd mijn kind ziek, zwaar ziek, hoorde hard en lang kon niet beter worden. Ik weet niet meer wat ik moet doen, ik vraag hem: "Wel, wat wil je? Spreek, wat moet je alsjeblieft?" Hij keek me aan met een test-look en zei: "Ik wil een aquarium, met vis!" Ik rake snel en in de winkel voor aquarium. Ik kocht een beetje - 17 liter. Alles begon met hem.
Kijken naar de vis bleek zo fascinerend te zijn dat ik in een paar maanden een groter aquarium voor mezelf had gescoord. Het bleek 100 liter. Onder het was de ladekast, maar! Het deksel van de borst besloot om vooruitgang te boeken en te weigeren een zwaar item te houden. Toen begon ik alle mogelijke opties te sorteren - waar je het moest plaatsen. Er waren twee kleine nachtkastjes thuis met een ander Sovjet-monster. Ze zijn zelf niet oud, ze liggen eenvoudigweg voor een zeer lange tijd in een magazijn, en toen kwamen we bij de gelegenheid volledig gratis.
Packs van spaanplaat en waslated waren gewone textuur. Ik heb ze naast en hij de aquarium van bovenaf gehecht. Ten minste het deksel werkt niet voor hen, omdat er in het midden een ondersteuning is, zelfs twee. Ik bestelde ze een gemeenschappelijk deksel in de meubelworkshop. Maar terwijl ze klaar was, besloot ik om de nachtkastjes zelf te doen. Forwards, ik onderscheidde zich door plastic decoraties van hen. Ze leken me niet erg aantrekkelijk. De gaten van de decoraties bedekt met een eenvoudige ruime. Ik kocht een eenvoudige acrylverf in de winkel, daar was het verstopt als ik wilde.
Toen probeerde ik geschikte foto's te vinden met het beeld van zeilboten, gemaakt in de gravure. Ik vond niets leuk. Ik moest een foto maken van zeilboten, van kleur om sepia te maken en op een kleurenprinter af te drukken. Op de gebruikelijke jack. Ik heb geen ander huis.
De nachtkastjes schilderden de verflaag soms, gedroogd, dan de PVA gelijmde foto's met zeilboten en bedekte de ploeg van bovenaf. Dat is toen ik begon met het bedekken van het beeld bovenop de lijm, toen klimte de rode kleur de foto's (het werd gedrukt in bruine tonen). Hier begon ik paniek. Maar ik moest de situatie aanpassen. Ik verzamelde een rode koler, gedroogde nachtkastjes, dan bedekte alles, behalve een foto van een andere verflaag. De foto zelf is een beetje vervaagd. Eh! Ik heb een artistiek onderwijs, zelfs als kinderen! Hij nam een kleurenpotlood en satte schaduwstreken, gekende de kruising, touwen, zeilen ... en ... gewoon bleek zo'n effect te zijn dat ik wilde. Helder krimpen verschenen. Dan bedekte alle vernis en hier is het: twee nachtkastjes die eruit zien als één ding. Goed, of probeer er zo uit te zien.
Toen ik de nachtkastjes tafels herwerkte, behandelde mijn huiswerk het rustig: nou, ik heb plezier en plezier. Ze zijn gewend. Maar toen kwam ik tot de conclusie dat het bed van deze nachtkastjes ook moet worden gewijzigd. Bovendien werd het nichtje op haar geoefend met een rode permanente marker. Dat is, hij ging het papier in en waste hem niet mogelijk.
Toen de man naar huis kwam en een ontladde matras zag, de vloer-geelateerde kranten en een half gefokt bed op de achterkant waarvan ik dapper de roller zwaai, stond hij stil, keek en zei: "Slecht!" Zijn schokstaat stond hem niet toe om iets anders te persen. In zijn ogen van een donkerbruin bed werden de kleuren erg licht. Zeilboten die ik niet langer hielden, dus ik koos een afbeelding met een vuurtoren "Swallow Nest".
Alsjeblieft. Op de bodem van de bank waren er een beetje verf en op de een of andere manier in de ochtend, totdat mijn mannen sliepen, stapte ik uit op de loggia en nam ik de stoel op. Dit is een oude stoel, die tot mijn grootmoeder behoorde. Hij was wankel, met de bekleding in de vlekken, maar nog steeds erg sterk. We verwierpen de stoel, verwijderde de sneeuwgereedschap, sneed in de vorm van een parrolon en een stuk gebreid weefsel in een strook, de doek wikkelde de stoel en bevestigde de doek met meubelteentjes. De stoel is verschillende keren geschilderd en na het drogen is het geassembleerd en wordt deze gegeven in de projectpositie.
Nou, na reparatie hing ik nieuwe gordijnen op en biedt ze pickups. PICKINGEN worden vastgemaakt op onbeleefd velcro en vastklampen aan haken die in de muur worden geschroefd. In de decoratie gebruikte de bruinige herinneringende keten speciaal.
Dichterbij
En tenslotte. Ik kwam het op het idee om me te maken van de overblijfselen van de parolon muntvolle trekjes op de stoelen.
Het is eenvoudig - een stukje parolona, een deksel op het kasteel. De cover Deze keer naaf ik van de jurk waarin mijn tante op mijn broer wachtte. Stof zacht en warm. Ze is nog steeds Schotland, van Sovjet-tijden.
Dit is hoe de hut van mijn kapitein Sori-Head schijft!