Het project "Claustrofobie" is opgevat als een kleine studie van sociale ruimtes - ingangen in Mostsk Residentiële gebouwen. Hij moest de vraag beantwoorden: waarom mensen zo een persoonlijk naar buiten willen maken, in de sociale ruimte en transformeren, op basis van hun esthetische smaak.
Ik beken echter, ik heb het antwoord op deze vraag niet ontvangen - in het proces van fotograferen, besefte ik dat het onjuist is geformuleerd en het project is onwaarschijnlijk dat het onwaarschijnlijk is op korte termijn. Ik kwam tot de conclusie dat je een vraag moet stellen, niet over de esthetische waarneming door een persoon om hem heen, maar over zijn psychologische visie. En, zoals ik dacht, is het de moeite waard om op zoek te gaan naar een fobie die een persoon wil met zijn manipulaties zo niet om te winnen, dan minimaliseer dan op zijn minst.
Wonen in een typisch huisboek in Minsk en het zien van deze plaatsen elke dag, besefte ik dat ik claustrofobisch had. Ik denk dat ik niet alleen ben in mijn angst, omdat de muren van de ingangen anders schoon zijn.
De ingangen van onze huizen zijn in een soort van "claustofobische" spaties. Misschien is dat waarom onze stuwkracht zo geweldig is om ze te vergroten, uit te breiden, laat ze licht, bijtende beelden.
Dus het is of niet, maar het project bleek interessant. Hij spreekt veel over mensen die hun ingangen hebben ingericht.
En claustrofobie is een vraag. Ben je het eens met de conclusies die de fotograaf deed?
Een bron