Permaisuri pungkasan, The Soviet Alexander Feodorovna, minangka tukang sing apik. Ing menit gratis mesthi sulut, rajutan, nggambar. Dheweke mesthi tetep kerja.
Iki dikonfirmasi dening pirang-pirang sumber, kalebu foto wektu kasebut.
Permaisuri kasebut melu jarum lan lelungan ing kapal layar, lan ing istirahat, lan kapan wae nalika dheweke metu kesempatan kaya ngono. Mula, sing katon dadi dheweke tresna karo jarum.
Putri-anake uga mulang ora bakal njagong.
Putri gedhe kudu mesthi sibuk, mesthi tumindak.
Karya sing apik banget, sulaman metu saka ing sangisore.
Ing kulawarga dhewe, Tatiana, putri tsarist kapindho, tulisan tangan sing paling trampil saka putri. Dheweke seneng njahit, knit lan nyulam.
Maryam digambar kanthi sampurna.
Lan uga anastasia sing nakal kanthi tenang lungguh ing ngisor rajutan.
Soverigned diadegake dening masyarakat jarum, sing dadi anggota, para wanita lan wanita mesthine bakal nggawe pirang-pirang perkara saben taun kanggo wong miskin.
Wiwit taun 1911, ing pirang-pirang kutha Rusia, "Dina kembang" wiwit dianakake, Bazaars Charible, buffet kerja, konser.
Empress kasebut dhewe ngatur papat bazaar gedhe kanggo milih pasien tuberku ing taun 1911-1914; Dheweke nggawa dhuwit akeh.
Dheweke, bebarengan karo putri gedhe, kerajinan sing dienggoni, nggambar lan sulam kanggo bazar amal.
"The Pameran-Bazaar tumindak kanthi becik. Barang-barang kita dituku sadurunge katon; Saben kita ngatur nggawe bantal saben dina lan ban "- dheweke nulis kanthi layang menyang raja sing diobrol.
Mbok menawa, ana kulawargane sing disimpen lan ditularake minangka peninggalan kulawarga saka wong sing digawe saka wong sing digawe saka wong sing digawe saka wong-wong sing digawe saka wong sing digawe saka manungsa lan anake wadon sing dituku ing Bazaars Charitable iki!
Muga-muga sampeyan bisa ndeleng!
Saiki, dina kembang putih yaiku dilalekake maneh lan ngliwati pirang-pirang kutha ing negara kasebut.
Ing omah Imperial Kidul - Istana Livadia - Liburan ditindakake saben taun ing dina Minggu kapindho kanggo Paskah, ing dina bojo Mironositz.
Aku kepengin percaya manawa tradhisi sing ora ana sing ora bakal nate gumantung ing negara kita lan kulawargane, katresnan lan katresnan bakal bisa bali maneh, lan kita bakal bisa mindhah ilmu kasebut marang anak-anake, luwih akeh wektu karo dheweke kanggo wong sing dikasihi lan kegiatan sing migunani.
