Aku mutusake bapakku supaya bisa ngilangi dhasar omah sing isih ana ing situs kasebut. Lan wiwit umur ora ngidini awake dhewe nindakake iki, dheweke nyewakake brigade saka TajiK. Lan aku teka ing piye wae lan ndeleng manawa karyawan ora bisa diobong kanthi kepenginan ing tenaga kerja fisik sing serius. Brigadier - wong umur sèket sèket sregep dhasar, lan sisane mulang watu ing tong sampah.
- Bapak, lan apa sing sampeyan duwe buruh kuwatir? Sampeyan ora mbayar, utawa apa? - Aku mbalik menyang bapak.
- Napa ora nangis? Aku nangis, mesthi wae. Dheweke nampa dhuwit kanggo jumlah karya, lan ora sajrone wektu.
- Ya, luwih aktif, sampeyan katon, lan rampung kanthi cepet. Wektu apa sing narik, ora bisa dingerteni ...
- Anak, uga amarga sampeyan pinter, banjur lunga lan tindakake dhewe.
- Ya, aku bakal lunga! - Aku bubar.
Aku nyekel sledgehamer nomer loro lan wiwit wani ngalahake dhasar kasebut. Ing udakara rong puluh menit, aku bisa pamisah jumlah sing padha karo Tajik kuna.
- Ing kene, bapak, katon, sampeyan bisa luwih cepet! - Aku kandha karo bapakku, ngirit saka bathuk.
- Ya, aku ndeleng, aku ndeleng ... Lan apa sing sampeyan kesusu?
- Saiki kita bakal ngaso sethithik lan terus.
Aku lungguh, aku pindhah sithik, maneh wiwit nyedhot sledgehamer beton. Wektu pasukanku cukup kanggo sepuluh menit, lan materi kasebut tuwuh ora pati jelas. Ing wektu iki, Tajik lawas ing sisih liya, dhasar isih diukur nganggo sledgeammer. Aku nginep sawetara wektu lan maneh kanggo sledgehammer. Sajrone sedina, aku bisa ngrampungake volume kerja sing padha karo brigadier saka TajiK.
Ing wayah sore aku lungguh ing bangku lan ora bisa mindhah, tanganku ora bisa mlaku, lan mburi ora ana gandhengane. Lan Brigadier lawas-Tajik ngilangi kabeh alat kasebut, mbantu sisane karo kantong wadhah karo sampah, diganti nganggo sandhangan sing resik lan, sawise nyiyapake kabeh mangan.
Saiki aku elinga Tajik Wicaksana lawas iki saben-saben kudu nindakake karya sing abot utawa monoton.
Sumber