Bhris an t-athair an citeal leictreach ...
Bhris an t-athair an citeal leictreach. Plaisteach den sórt sin, le cnaipe. Áit éigin a dhóitear sreangú. Shuigh an tAthair síos don tábla cistine, dhíbirt an citeal. Cosúil le tamall fada, rinne sé gach rud agus, sásta, bailíodh é. Mar sin féin, tháinig fadhb bheag le feiceáil: fágadh an chuid spártha ar an mbord - an tsreang miotail ar fhad na gceintiméadar 20, an leaisteach, an leaisteach, a lúbadh, ar an leithlisiú leideanna (leis seo go léir, casann an citeal ar uisce ). Daja casta di, sighed, disassembled an citeal arís agus a ligean ar a cheangal léi. Mar sin féin ní oireann sé in áit ar bith. Arís a bhailítear - oibríonn an citeal. Ach tá an chuid spártha fós !!!! Remert arís. Agus mar sin an tráthnóna ar fad: suíonn, go ciúin, puffed, a deir rud ar bith.
Tar éis 3 uair an chloig de "obair", chuir sé bac ar a chuid taephota le cuid spártha dothuigthe sa mhála, agus tharraing sé obair ar maidin - is cinnte go dtuigfidh siad. Cé chomh mícheart! Ag deireadh an lae, ghéill leictreoirí. Ag iompar, deir siad le seirbhís na beatha le haghaidh deisiúcháin - ansin, b'fhéidir go bhfuil feiste den sórt sin ag tabhairt aghaidh air.
Is é an t-ialtóg os comhair an mháthair a admháil nach féidir leis an citeal féin a dheisiú (a lámha ag an athair a rá láithreach - órga). Shocraigh sé, go ciúin, iarracht a dhéanamh é féin a thuiscint arís, áit a bhfuil an mhír mistéireach seo suiteáilte. Forbraíodh iad, páirteanna spártha ar an mbord, suíonn sé go dúr.
Siúlann in aice láimhe an mháthair agus labhraíonn sé leis: ansin, conas, conas atá rudaí ag obair. Agus taobh thiar den chomhrá seo a thagann go dtí an tábla, tógann sé an "chuid spártha" agus tosaíonn sé ag cur isteach air ina bra. Ag iarraidh ag an am céanna ag an athair: "Cá bhfuair tú cnámh ón mbra? Táim ag lorg di dhá lá - imithe gan rian. Ach cuimhin liom a chur ar an tábla. " Cad a tharla anseo!
Foinse