چرا در ایالات متحده اولین بار ظاهر شد، اما به سرعت نابود شد مناطق خواب نابود شدند

در سال های 1950-1960، بسیاری از شهرهای آمریکایی به سرعت شروع به رشد ساختمان های بلند کردند. این در تمام آسمان خراش ها نبود، اما به محله های مسکونی ما از پانل و خانه های آجر در 9-16 طبقه آشنا شد. بر خلاف کیسه های خواب ما، نسبتا با خیال راحت موجود و غیره، در ایالات متحده، بسیاری از این چهارمین تنها چند سال دیگر وجود داشت که پس از آن آنها بی رحمانه تخریب شدند. چرا یک کشور بزرگ برای اولین بار میلیاردها دلار در ساخت چنین نوع مسکن سرمایه گذاری کرد، اما به زودی او را رد کرد، چشمانش را به دست آورد، و چرا ما برای ما غیرممکن است؟ Onliner.by در مورد تولد، زندگی دردناک و مرگ سریع آمریکا "محله یهودی نشین خواب" صحبت می کند.

تولد

یکی از دستاوردهای اصلی نیکیتا خروشچف در او بیش از رهبر دولت شوروی، آغاز یک تصمیم اساسی یک مشکل مسکن در اتحاد جماهیر شوروی بود. سوال آپارتمان، که، همانطور که می دانید، افراد عادی را خراب کرده اند که در یک ششم سوشی زندگی می کردند، پس از پایان جنگ جهانی دوم به ویژه به شدت ایستاد. مناطق پرجمعیت اتحاد جماهیر شوروی در خرابه ها بودند، اما به جای سازماندهی نعوظ جمعی مسکن ارزان قیمت، دولت (شاید از بهترین انگیزه ها) توسط ساخت "کاخ ها برای پرولتاریا"، به طور زیبای زیبایی به نظر می رسید ، اما در تولید بسیار گران قیمت است. برای نیمه دوم سال 1950 سالها، یک دهه پس از پایان جنگ، ده ها میلیون نفر هنوز در سربازخانه ها، دوگانگی ها، "کمونیست ها" و روستای روستایی قرار دارند. خروشچف، پس از شروع مبارزات مشهور خود را برای از بین بردن "بیش از حد در معماری"، چیز اصلی را به دست آورد: بسیاری از این شهروندان محروم آپارتمان جداگانه خود را دریافت کردند - هرچند در حضور پانل "جعبه" بدون آسانسور و با آشپزخانه میکروسکوپی، اما خود را .

در حدود سالها، بسیاری از کشورهای اروپایی، از جمله غرب سرمایه داری، به مسیر مشابهی رفتند و با منطق مشابه هدایت می شدند. در حومه لندن و پاریس، بارسلونا و رم همه مناطق معمولی را از ساختمان های ارزان قیمت ارزان قیمت پیش از تسهیل کردند. ایالات متحده، که بر مبارزه تاثیر نمی گذارد، به نظر می رسید به طور اساسی شرایط متفاوت است. جنگ جهانی دوم این کشور رونق کشور را به ارمغان آورد، و آن را یک ابرقدرت و اجزای ضروری "رویای آمریکایی" به خانه خود در حومه تبدیل شد. با این وجود، در آنجا (و حتی زودتر از اروپا و اتحاد جماهیر شوروی)، مناطق مسکونی برای ما آغاز شده است.

در سال 1949، کنگره ایالات متحده یک قانون مسکن جدید را تصویب کرد، یکی از مقالاتی که اصل یک خانه مناسب را در یک محیط مناسب برای هر آمریکایی اعلام کرد. " این فرمول برای تصادف انتخاب شد. در این زمان، حومه بسیاری از شهرهای کشور، به ویژه مراکز صنعتی بزرگ در بخش های شرقی و مرکزی خود، "تزئین" فقر واقعی ". در طی شهرنشینی سریع نیمه دوم XIX - نیمه اول قرن بیستم برای کارگران کارخانه های متالورژی و خودرو، معادن زغال سنگ و شرکت های شیمیایی، و بدون یک طرح خاص، ساختمان های آجر ساخته شد، توسط فارغ التحصیلی، دوم جهان ناامیدانه منسوخ شده است. مبارزه با زاغه های ضد ملیتی، بیش از حد بود و تناسب اندام های جنایت، یکی از نکات مهم سیاست مسکن فدرال شد.

کتیبه بر روی پوستر "جنایات فقیرنشین میوه". مدیریت مسکن ایالات متحده

رشد زاغه ها موجب مهاجرت طبقه متوسط ​​ثروتمند در حومه ها شد. همراه با "پرواز سفید" شهر مالیات خود را از دست داد، هزینه املاک و مستغلات در بخش مرکزی Megacities (Downstauna) کاهش یافت، و مقامات شهرداری بسیار علاقه مند به بازسازی مناطق، به عنوان اگر از صفحات از کتاب چارلز دیکنز. دولت فدرال در قانون مسکن سال 1949، کل میلیارد دلاری را برای این اهداف اختصاص داد (بیش از 10 میلیارد دلار در معادل مدرن) و روند تخریب درام رفت. علاوه بر این، معماران به نظر آنها ایده آل، به نظر آنها، جایگزینی - ایده های Le Corbusier از اروپا قرض گرفته شده است.

حتی قبل از جنگ جهانی دوم، معمار فرانسوی پیشنهاد کرد که ساختمان های سه ماهه شلوغ شلوغ را ترک کند، و به جای آن (به معنای واقعی کلمه در محل او)، آن را با ساخت خانه های مسکونی بلند که در مناطق پارک آزاد بود، ساخته شد توسط تمام زیرساخت های لازم، "ماشین آلات مسکن". محله های تشکیل شده توسط این ساختمان ها از مناطق صنعتی جدا شده و توسط روش صنعتی تولید می شود که سرعت لازم و هزینه کار را تضمین می کند. در تحولات نظری Corbusier، این مناطق مجاز به ارائه شرایط مدرن و راحت برای زندگی مردم بسیار بیشتر از قبل، ساکن در محل همان منطقه، در حالی که آپارتمان ارزان تر خواهد شد. دیدگاه های مشابه، مبنای ایدئولوژیک کل برنامه ساخت و ساز مسکن خرما بود، آنها در اروپای شرقی و غربی و در نگاه اول و در نگاه اول و برای برنامه آمریکایی "یک خانه مناسب و معقول در یک محیط مناسب برای هر آمریکایی" استفاده می شود .

Ville Radieuse، "شهر پرتو" Corbusier 1935

زندگی

یک نمونه نمونه از اجرای این مفهوم در ایالات متحده به منطقه Pruitt Ayigu در سنت لوئیس، میسوری تبدیل شد. اولا، یک منطقه زاغه ای از desoto-carar وجود داشت که نزدیک به مرکز شهر بود. ثانیا، جوزف داست شهردار دموکرات، تمایل به خلاص شدن از شر چنین محله ای داشت. سوم، پس از تصویب قانون مسکن 1949، ابزارهای فدرال به نظر می رسید این ایده را پیاده سازی کنند.

در یک مسابقه معماری سازمان یافته، میورو یامازاکی از اداره جهنم، یامازاکی و لیینبر شکست خورد. یامازاکی، نویسنده آینده دوقلوها که در 11 سپتامبر 2001 در نیویورک نابود شد، پروژه ای را با الهام از Corbusier ارائه داد. 33 پانل 11 خانه خانه ها در 23 هکتار از زاغه های سابق نصب شده بود، در 2870 آپارتمان که حدود 10 هزار نفر زندگی می کردند. یکی از ویژگی های مهمی از منطقه، به نام Pruitt-Aigu، تبدیل به جدایی او شد. ساکنان سیاه و سفید مجبور به زندگی در pruitte، و در Aigu - سفید، هر چند هر دو نیم و تشکیل یک کل کل.

دامنهای ناپایدار به تخریب

پروژه کوچک Yamasaka

تا سال 1956، منطقه مسکونی آماده بود، و یک سال بعد، تنها 9 درصد از آپارتمان های کوچک، اما راحت، غیرقانونی بود. به نظر می رسد که موفقیت فوق العاده ای است، اما پس از آن چیزی اشتباه بود.

در سال 1954، دیوان عالی ایالات متحده، تصمیم امضای این پرونده را صادر کرد، به نام براون در برابر شورای آموزش و پرورش. بر اساس این تصمیم، تفکیک دهی یورا توسط اصلاح چهاردهم قانون اساسی ایالات متحده به رسمیت شناخته شد. ادغام Pruitt و Ayigu به یک فرد که در حال حاضر مخلوط شده است - پیچیده همراه با تعصبات نژادی که هنوز با بسیاری از ساکنان سوزانده نشده است منجر به این واقعیت است که ساکنان سفید از منطقه شروع به حرکت از آن به محض اینکه آنها بود چنین فرصتی است خانواده های سیاه و سفید در جای خود قرار گرفتند و دورتر، بیشتر و فقیرترین. اقامت در Pruitt-Aigu اجتماعی بود، اما دولت تنها ساخت و ساز خود را تامین مالی کرد. محتوای بیشتر آن باید به هزینه پرداخت های مربوط به ساکنان انجام شود. هر ماه در میان ساکنان این مجموعه بیشتر و بیشتر مردم در سود عمومی زندگی می کردند. آنها نمیتوانند به موقع اجاره پرداخت کنند و 33 خانه، جشن مفهوم مدرنیستی سازمان های مسکونی، شروع به کاهش سریع کرد.

دولت فدرال 36 میلیون دلار به منطقه سپری کرد و آنها به عنوان معلوم شد، هدر رفته اند. جدید Pruitt-Aigu، بودن در شرایط کمبود بودجه در وجود شایسته خود، شروع به باد کرد. خدمات عمومی متوقف شد برای حذف زباله، پنجره های شکسته هیچ کس جایگزین، و به نظر نمی رسد زیرساخت های وعده داده شده توسط منطقه. ساکنان او بیرون رفتند، به محض اینکه بتوانند چیزی را شایسته تر کنند، و از این بودجه پیچیده پیچیده از دست رفته، که به نوبه خود منجر به کاهش بیشتر شد. این منطقه به محله یهودی نشین جنایی تبدیل شده است، بهشت ​​برای فروشندگان مواد مخدر، پناهندگی برای باند. ناگهان معلوم شد که ساختمان های مدرنیستی فضای کامل برای سرقت ها و قتل ها هستند. معمار Yamasaka Gitko اظهار داشت: "من هرگز فکر نکردم که مردم خیلی مخرب بودند. به عنوان یک معمار، من شک دارم که اکنون فکر می کنم که چنین پروژه ای را انجام دهم. من می خواهم این کار را در همه انجام داده است. "

مرگ

بحران جمعی و جنایی منجر به این واقعیت شد که بسیاری از سه طبقه تا پایان دهه 1960 به طور کامل پرتاب شد. در دهه 1970، پس از تنها 14 سال پس از پایان ساخت این مجتمع، مقامات سنت لوئیس شکست این آزمایش را به رسمیت شناختند و شروع به حذف منطقه کردند. در سال های 1972-1974، تمام 33 ساختمان یکی از آنها بود. با استفاده از دینامیت 36 میلیون دلار تبدیل به یک شمع از بقایای ساخت و ساز شد. منتقد معماری چارلز جنها اعلام کرد: "معماری مدرنیستی در سنت لوئیس، میسوری، 15 ژوئیه 1972 در 15 ساعته 32 دقیقه فوت کرد." این یک روز و یک ساعت است، زمانی که اولین ساختمان Pruitt Aigu منفجر شد.

جنها، البته، تا حدودی هیجان زده شده اند. بسیاری از مناطق شبیه به سنت لوئیس او را برای دهه ها تجربه کرده اند، اما تقریبا همه آنها همان سرنوشت را به پایان رساندند. معروف Chicago Cabrino Green (3600 آپارتمان)، که یکی از مجتمع های مسکونی مسکونی ایالات متحده در نظر گرفته شد، از سال 1995 تا 2011 تخریب شد. رابرت تیلور خانه در همان شیکاگو (28 طبقه 16 طبقه در 4415 آپارتمان) تا سال 2007 نابود شد. همچنین با بسیاری از آزمایشات برنامه ریزی شهری دیگر در دهه 1950 و 1960 عمل کرد. و در هر یک از این موارد، رویدادها به همان اندازه توسعه یافتند. دولت یک ساختمان ارزان قیمت ارزان قیمت را ساخت که در آن تمام عناصر نامطلوب تر حل و فصل شد، که آنها را به آزمون تبدیل کرد. در خانه به دفع شد و در نهایت تخریب شد. در برخی موارد، مسکن جدید و کم ارتفاع در حال حاضر در محل خود ساخته شده است، در دیگر - سیستم عامل ها خالی باقی مانده است. درختان هنوز در محل Pruitt-Ayoou از معمار Yamasaka وجود دارد.

آینده ای متفاوت منتظر مناطق مشابه نیویورک بود. وجود دارد، در سال 1940-1970، حدود سه صد مجتمع مسکونی از مقیاس های مختلف ساخته شده بود، و تقریبا همه آنها تا کنون وجود دارد. این هنوز عمدتا آپارتمان های اجتماعی است و از بسیاری جهات مربوط به آنها مربوط به آنها، اما آنها به طور خاص به دلایل نیویورک جان سالم به در برده اند.

اولا، این Megalopolis بسیار سزاوار است، و شهر به سادگی محل برای حل و فصل صدها هزار نفر از ساکنان ساختمان های بلند را ندارد. ثانیا، قیمت املاک و مستغلات وجود دارد که هر گونه تخریب به دفتر شهردار در مقدار فوق العاده هزینه خواهد کرد. سرانجام، سوم، دولت فدرال حاضر به یارانه دادن حتی اتصال چنین خانه ها را رد می کند. در نتیجه، وضعیت موجود در نیویورک حفظ می شود و امروز. این تنها شهر آمریکایی است که در آن شما می توانید یک ساختمان "MicroDistrict" عظیم پیدا کنید، اجازه دهید آن را تا حدودی متفاوت از ما.

دلایل چنین تجربه ناموفق در اجرای ایده های Corbusier در ایالات متحده چیست؟ مناطق چند طبقه در آمریکا بر اساس محله های زاغه ساخته شده اند و نه حداقل یک چهارم نهایی تر. در آپارتمان ارزان قیمت، ساکنان دوباره محله های زائد حل شدند و تعداد آنها تنها ضرب شدند. در عین حال، به جای منطقه منسوخ فقر، یک ناحیه مدرن به دست آمد متمرکز فقر که به سرعت کاهش یافت. لغو جدایی که در همان سال اتفاق افتاد، بسیاری از آمریکایی ها به شدت درک کردند. سفید همچنان ترجیح می دهد با سفید زندگی کند، در نتیجه جامعه در این چهارمین مدرنیستی تشکیل شده است، تنها با سطوح بسیار پایین درآمد و رنگ پوست ترکیب شده است. یک نتیجه ضروری از این، جرم و جنایت منطقه و تخریب فزاینده سریع آن بود و پس از آن تخریب قریب الوقوع بود.

"پرواز سفید" ادامه یافت، زیرا "رویای آمریکایی" در هیچ جا نمی رود. در ذهنیت شهروندان ایالات متحده، ایده آل هنوز هم خانه خود را در حومه ها باقی مانده است با چمن زنی که شبیه همسایگان شما، یک مدرسه خوب و عزیزم برای کار در مرکز شهر بر روی یک ماشین شخصی یا قطار کار می کنند. Microvistricants چند طبقه یک شانس نداشت: خیلی سریع آنها شهرت منفی را به دست آوردند. در آگاهی عظیم طبقه متوسط، آنها بسیاری از افراد فقیر، مهاجران و عناصر جنایتکار باقی مانده بودند.

فقط اخیرا، آمریکایی های موفق، شروع به بازگشت از حومه ها به مرکز شهر و مناطق مجاور کردند. این عمدتا در مورد متخصصان واجد شرایط جوان، یقه های سفید است که دسترسی مناسب به کار و سرگرمی اهمیت بیشتری نسبت به زندگی اندازه گیری شده در حومه خسته کننده دارد. اما در این مورد، این مارک ها در انتظار مناطق جنگی با ساختمان های سه ماهه کم عمق، و گاهی اوقات مدرن، مجتمع های مدرن مدرن، شیشه، فلز و چوب است.

در فضای پس از شوروی، یک تجربه کاملا متفاوت از اجرای ایده های Corbusier وجود داشت. اول، دولت انتخاب ما را به شخص ما نمی دهد. محقق می تواند تنها زمانی که او تبدیل به یک آکادمیک شد و یک کشور کشور متکی بود، در حومه ها حرکت کرد. ویلاهای عادی شوروی عادی برای عملیات کامل سال کامل، مناسب نبودند. تنها جایگزین تبدیل شد چند طبقه ("Stalinka"، خروشچویکا یا Brezhnevka)، در مقابل که هر کس تبدیل به برابر است: هر دو مهندس، و معلم، و دکتر، و کارگر از نزدیکترین گیاه.

نابرابری اجتماعی، شبیه به آمریکایی، در اینجا وجود نداشت. فقط سایه های خاکستری وجود داشت، بنابراین در یک چمن سبز زندگی می کرد معتبر نسبت به Sabanis، و در یک پشه - بهتر از Chijovka بود. با نسل های جذب شده در استانداردهای ژنوتیپ از یک زندگی راحت رشد می کنند و امروز. در قرن بیست و یکم، در برخی از کشورهای همسایه، تعداد کویل ها و Sukharevo هنوز در برخی از کشورهای همسایه رشد می کنند، زمانی که در سایر نقاط جهان، که متمرکز شده است، در مورد چنین "ماشین ها"، دهها سال پیش فراموش شده است.

منبع