En 1950-1960, multaj amerikaj urboj rapide komencis kreskigi alt-kreskantajn konstruaĵojn. I ne estis en ĉiuj ĉielskrapantoj, sed konataj al usonaj loĝaj kvartaloj de panelo kaj brikaj domoj en 9-16 etaĝoj. Male al niaj "dormaj sakoj", relative sekure ekzistantaj kaj tiel plu, en Usono, multaj el ĉi tiuj loĝejoj ekzistis nur kelkajn dekdu jarojn, post kiuj ili estis senkompate disfaligitaj. Kial grandega lando unue investis miliardojn da dolaroj en la konstruado de tia speco de loĝejo, sed baldaŭ li rifuzis ĝin, fermante siajn okulojn per perdoj, kaj kial ĝi ne eblas por ni? Onliner.by parolas pri naskiĝo, dolora vivo kaj rapida morto de usona "Sleeping Ghetto".
Naskiĝo
Unu el la ĉefaj atingoj de Nikita Khrushchev en sia superado de la ĉefo de la sovetia ŝtato estis la komenco de fundamenta decido de loĝeja problemo en Sovetunio. La apartamento-demando, kiu, kiel vi scias, ruinigis ordinarajn homojn, kiuj vivis sur unu sesa el la sushi, post la fino de la Dua Mondmilito staris speciale akre. La plej loĝataj areoj de Sovet-Unio estis en la ruinoj, sed anstataŭ organizi la amasan konstruon de malmultekosta loĝejo, la ŝtato (eble, de la plej bonaj motivoj) estis fascinita de la konstruado de "palacoj por la proletaro", estetike agrabla ekscite , sed ekstreme multekosta en produktado. Por la dua duono de 1950 dum jaroj, jardeko post la fino de la milito, dekoj da milionoj da homoj ankoraŭ mordas en kazernoj, tugotoj, "komunumoj" kaj rustika hautah. Ushruŝtŝov, komencante sian faman kampanjon por forigi "ekscesojn en arkitekturo", atingis la ĉefan aferon: multaj el ĉi tiuj malfavorataj civitanoj ricevis sian apartan apartamenton - kvankam en la ĉeesto de panelo "skatolo" sen lifto kaj kun mikroskopa kuirejo, sed sia propra .
En ĉirkaŭ la samaj jaroj, multaj eŭropaj landoj, inkluzive la kapitalisman okcidenton, iris al simila vojo kaj gvidata de simila logiko. En la periferio de Londono kaj Parizo, Barcelono kaj Romo kreskis ĉiujn samajn ordinarajn areojn de antaŭ-facilikeblaj malmultekostaj konstruaĵoj. Usono, kiu ne influis la bataladon, ŝajnis esti fundamente malsamaj kondiĉoj. Dua Mondmilito alportis la landan prosperon, igante ĝin superpotenco, kaj la nemalhavebla komponanto de la "American Dream" fariĝis sia propra domo en la antaŭurboj. Tamen, tie (kaj eĉ pli frue ol en Eŭropo kaj Sovetunio), loĝejaj areoj komencis aperi por ni.
En 1949, la Usona Kongreso adoptis novan loĝejan leĝon, unu el la artikoloj pri kiuj proklamis la principon de deca domo en deca medio por ĉiu usona. " Ĉi tiu formulado estis elektita por neniu akcidento. Antaŭ ĉi tiu tempo, la ĉirkaŭaĵo de multaj urboj de la lando, precipe grandaj industriaj centroj en ĝiaj orientaj kaj centraj partoj, "ornamita" realaj slumoj. Dum la rapida urbanizado de la dua duono de la 19-a - la unua duono de la 20-a jarcento por laboristoj de la metalurgiaj kaj aŭtomobilaj plantoj, karbaj minoj kaj kemiaj entreprenoj, kaj sen speciala plano, brikaj konstruaĵoj estis konstruitaj, de diplomiĝo, la dua Mondo senespere malakceptita. La lukto kontraŭ antisanaj slumoj, superkovritaj kaj krimaj iam ajnoj, fariĝis unu el la gravaj punktoj de la federacia loĝejo.
La surskribo sur la afiŝo "Slums Fruit Crime". Usona Loĝejo-Administrado
Kreskante la kvartalojn provokis la migradon de la riĉa meza klaso en la antaŭurboj. Kune kun la "blanka flugo" de la urbo perdis siajn impostojn, la kosto de nemoveblaĵoj en la centra parto de megacifoj (Downstauna) falis, kaj la urbaj aŭtoritatoj tre interesiĝis pri la rehabilitado de areoj, kvazaŭ venis de la paĝoj de La libroj de Charles Dickens. La Federacia Registaro en la Leĝo pri Loĝejo de 1949 asignis tutajn miliardojn da dolaroj por ĉi tiuj celoj (pli ol 10 miliardoj da dolaroj en moderna ekvivalento), kaj la tambura malkonstruo. Cetere, la arkitektoj sugestis por ili la idealo, laŭ sia opinio, anstataŭigo - la ideoj de Le Corbusier pruntita de Eŭropo.
Eĉ antaŭ la Dua Mondmilito, la franca arkitekto proponis forlasi la homplena supera tri trimonajn konstruaĵojn, kaj anstataŭ ĝi (laŭvorte en ŝia loko), ĝi estis konstruita de la konstruado de altiĝ-altiĝanta loĝdomojn kiuj estis liberaj en la parko areoj provizitaj De ĉiuj necesaj infrastrukturoj, "loĝejaj maŝinoj". La kvartaloj formitaj de ĉi tiuj konstruaĵoj estis apartigitaj de industriaj zonoj kaj produktitaj de la industria metodo, kio certigis la necesan rapidon kaj koston de laboro. En la teoriaj evoluoj de Corbusier, tiaj distriktoj permesis provizi modernajn, komfortajn kondiĉojn por vivi multe pli da homoj ol antaŭe, loĝata en la loko de la sama areo, dum la apartamentoj kostus pli malmultekostan. Similaj vidpunktoj estis la ideologia bazo de la tuta programo pri konstruado de loĝejo de Khrushchev, ili estis uzataj en orienta kaj okcidenta Eŭropo, kaj unuavide, kaj unuavide, kaj por la usona plano "deca domo en deca medio por ĉiu usona" .
Ville Radieuse, "Radiant City" Corbusier 1935
Unu vivo
Ekzempla ekzemplo de la efektivigo de ĉi tiu koncepto en Usono iĝis la areo de Pruitt Ayigu en Sankta Luiso, Misurio. Unue, estis sluma areo de la DeSoto-Carar, proksime apud la urbocentro. Due, la urbestro-demokrato Joseph Dirst havis deziron forigi tian kvartalon. Trie, post la adopto de la leĝo pri loĝado de 1949, federaciaj rimedoj ŝajnis efektivigi ĉi tiun ideon.
En organizita arkitektura konkurso, Minouro Yamasaki estis venkita de la Hellmuth Bureau, Yamasaki kaj Leinweber. Yamasaki, la estonta aŭtoro de la ĝemeloj detruitaj la 11-an de septembro 2001 en Novjorko, ofertis projekton inspiritan de Corbusier. 33 paneloj 11-etaĝaj domoj estis starigitaj sur 23 hektaroj de iamaj stangoj, en 2870 apartamentoj, el kiuj ĉirkaŭ 10 mil homoj vivus. Grava trajto de la distrikto, nomita PRUITT-AIGU, fariĝis ĝia apartigo. Nigraj loĝantoj devis vivi en Pruitte, kaj en Aigu-White, kvankam ambaŭ duono kaj konstituis solan tuton.
Slums Desto-Carr al malkonstruo
Projekto Malgranda Yamasaka
Antaŭ 1956, la loĝeja areo estis preta, kaj jaron poste, nur 9% de malgrandaj, sed komfortaj apartamentoj restis senokupaj. Ŝajnas, ke fenomena sukceso, sed tiam io misfunkciis.
En 1954, la usona Supera Tribunalo eldonis signon decidi pri la kazo, nomita Brown kontraŭ la Konsilio pri Edukado. Laŭ la decido, la De-Yura-apartigo estis agnoskita de la Dek-kvara Amendo al la Usona Konstitucio. La integriĝo de PRUITT kaj AYIGU en unuopaĵo - jam miksita - la komplekso kune kun la rasaj antaŭjuĝoj, kiuj ankoraŭ ne brulas kun multaj loĝantoj kondukis al la fakto, ke la blankaj loĝantoj de la areo komencis moviĝi de ĝi tuj kiam ili havis tia ŝanco. Nigraj familioj ekloĝis sur sia loko, kaj la pli for, des pli kaj la plej malriĉaj. Loĝado en Pruitt-Aigu estis socia, sed la ŝtato financis nur ĝian konstruon. Ia plia enhavo devas esti efektivigita koste de la respektivaj pagoj de loĝantoj. Ĉiumonate inter loĝantoj de la komplekso fariĝis pli kaj pli da homoj, kiuj vivas en publika profito. Ili ne povis pagi por lui ĝustatempe, kaj 33 domojn, la feston de la modernisma koncepto de la organizado de loĝaj areoj, komencis rapide malpliiĝi.
La federacia registaro elspezis 36 milionojn da dolaroj al la areo, kaj ili pasigis, kiel rezultis, malŝparis. La nova Pruitt-Aigu, estante en kondiĉoj de manko de financoj sur lia deca ekzisto, komencis vento. La publikaj servaĵoj ĉesis forigi la rubon, la rompitajn fenestrojn, kiujn neniu anstataŭis, kaj ne aperis la infrastrukturo promesita de la distrikto. Liaj loĝantoj eliris, tuj kiam ili povus pagi ion pli inda, kaj de ĉi tiu buĝeto de la kompleksa intense maltrafis, kiu, siavice, kaŭzis eĉ pli malpliiĝon. La areo fariĝis krima geto, paradizo por drogkomercistoj, azilo por bandoj. Subite ĝi montriĝis, ke modernismaj konstruaĵoj estas la perfekta spaco por raboj kaj murdoj. La arkitekto de Yamasaka Gitko deklaris: "Mi neniam pensis, ke homoj tiom detruis. Kiel arkitekto, mi dubas, ke mi nun pensus pri tia projekto. Mi volus, ke ĉi tiu laboro ĉio finiĝis. "
Morto
La komunuma kaj krima krizo kaŭzis, ke multaj el la 11-a-etaĝoj antaŭ la fino de la 1960-aj jaroj estis tute ĵetitaj. En la 1970-aj jaroj, post nur 14 jaroj post la fino de la konstruado de la komplekso, la Sanktulo Luis-aŭtoritatoj rekonis la fiaskon de la eksperimento kaj komencis forigi la areon. En 1972-1974, ĉiuj 33 konstruaĵoj estis unu el unu blovita. Uzante la dinamiton de 36 milionoj USD fariĝis amaso da konstruaj restaĵoj. Arkitektura kritikisto Charles Jenks proklamis: "Modernisma arkitekturo mortis en St. Louis, Missouri, la 15-an de julio 1972 je 15 horoj 32 minutoj." Ĉi tio estas tago kaj horo, kiam la unua konstruaĵo de Pruitt Aigu estis krevigita.
Jenks, kompreneble, iomete ekscitiĝis. Multaj el la areoj similaj al St. Louis spertis lin dum jardekoj, sed preskaŭ ĉiuj el ili finis la saman sorton. La fama Chicago Cabrino Green (3600 apartamentoj), kiu estis konsiderata unu el la plej malfavorataj loĝejaj kompleksoj de Usono, estis disfaligitaj de 1995 ĝis 2011. Robert Taylor Hejmo en la sama Ĉikago (28 16-etaĝa ĉe 4415 apartamentoj) estis detruita de 2007. Ankaŭ agis kun multaj aliaj urbaj planadaj eksperimentoj de la 1950-aj kaj 1960-aj jaroj. Kaj en ĉiu el ĉi tiuj kazoj, la eventoj disvolviĝis egale. La ŝtato konstruis malmultekostan alt-kreskantan konstruaĵon, en kiu ĉiuj pli malfavoraj elementoj estis solvitaj, kio igis ilin en la testo. Hejme venis malkonstrui kaj fine estis disfaligitaj. En iuj kazoj, novaj, malaltiĝaj loĝejoj jam estis konstruitaj en sia loko, en la alia - la platformoj restis malplenaj. Ankoraŭ estas arboj sur la loko de la malbonfarita PRUITT-AYOOU de la arkitekto Yamasaka.
Malsama estonteco atendis similajn areojn de Novjorko. Tie, en 1940-1970, ĉirkaŭ tricent loĝejaj kompleksoj de diversaj skaloj estis konstruitaj, kaj preskaŭ ĉiuj ekzistas ĝis nun. I estas ankoraŭ ĉefe sociaj apartamentoj kaj laŭ multaj manieroj la kontingento al ili, sed ili postvivis specife novajn kialojn.
Unue, ĉi tiu megalopolis estas tiel venkita, kaj la urbo simple ne havas lokon por kompromiso de centmiloj da loĝantoj de altaj-kreskantaj konstruaĵoj. Due, la prezoj por nemoveblaĵoj estas tia, ke ĉiu malkonstruo kostos la urbestron en fantazia kvanto. Fine, trie, la federacia registaro rifuzas subvencii eĉ la kruciĝon de tiaj domoj. Rezulte, la status quo en Novjorko estas konservita kaj hodiaŭ. Ĉi tiu estas la sola usona urbo, en kiu vi povas trovi masivan "mikrodikunvenon" konstruaĵon, ĝi estu iom malsama de nia.
Kiuj estas la kialoj de tia malsukcesa sperto efektivigi la ideojn de Corbusier en Usono? Multi-etaĝaj areoj en Ameriko estis konstruitaj sur la loko de slumoj, kaj ne almenaŭ iom pli prosperaj kvaronoj. En ilia malmultekosta apartamento, la loĝantoj estis solvitaj denove stangoj, kaj ilia nombro nur multiplikis. Samtempe, anstataŭ la malmoderna areo de malriĉeco, estis akirita moderna distrikto Koncentrita Malriĉeco, kiu rapide malpliiĝis. Nuligo de apartigo okazinta en la samaj jaroj, multaj usonanoj estis perceptitaj dolore. Blanka ankoraŭ preferis vivi kun blanka, kiel rezulto de kiu socio formiĝis en ĉi tiuj modernismaj loĝejoj, kombinitaj nur kun ekstreme malaltaj niveloj de enspezo kaj haŭtkoloro. Nemalhavebla konsekvenco de ĉi tio estis la krimigo de la distrikto kaj ĝia ĉiam pli rapida degradado, sekvata de tuja malkonstruo.
"White's Flight" daŭrigis, ĉar la "amerika revo" ne iras ie ajn. En la mentalidad de usonaj civitanoj, la idealo ankoraŭ restis sian propran domon en la antaŭurboj kun eltondita gazono simila al viaj najbaroj, bona lernejo kaj kara por labori ĉe urbocentro sur persona aŭto aŭ per trajno. La multi-etaĝaj mikrodistriktantoj ne havis ununuran ŝancon: tro rapide ili gajnis negativan reputacion. En la amasa konscio pri la meza klaso, ili estis kaj restas la multo de malriĉaj homoj, migrantoj kaj krimaj elementoj.
Nur lastatempe, prosperaj usonanoj komencis reveni de antaŭurboj al la suben kaj apudaj areoj. Ĉi tio estas ĉefe pri junaj kvalifikitaj specialistoj, blankaj kolumoj, por kiuj konvenaj aliroj al laboro kaj distro estas pli granda ol la mezurita vivo en la enuiga antaŭurbo. Sed en ĉi tiu kazo, ĉi tiuj markoj atendas la jenricatajn areojn kun malaltaj trimonataj konstruaĵoj, kaj foje modernaj, modernaj vivaj kompleksoj faritaj el vitro, metalo kaj ligno.
En la post-sovetia spaco, estis tute malsama sperto pri funkciigado de la ideoj de Corbusier. Unue, la ŝtato ne elektis nian personon. Esploristo povus moviĝi por vivi en la antaŭurboj nur kiam li fariĝis akademiano kaj kampara domo fidis. Ordinaraj amasaj sovetiaj vilaoj por plenkreska tutmonda operacio ne taŭgis. La sola alternativo fariĝis multi-etaĝa ("Stalka", ushruŝchevka aŭ Brezhnevka), antaŭ kiu ĉiuj rezultis esti egalaj: kaj la inĝeniero, kaj la instruisto, kaj la kuracisto, kaj la laboristo de la plej proksima planto.
Socia malegaleco, simila al usona, ne ekzistis ĉi tie. Ekzistis nur ombroj de griza, do vivaj en verda herbejo estis konsiderata prestiĝa ol en la Sabanis, kaj sur moskito - pli bona ol en Chijovka. Kun generacioj absorbitaj en la genotipaj normoj de komforta vivo prosperas kaj hodiaŭ. En la 21-a jarcento, en iuj najbaraj landoj, la nombro-bobenoj kaj Sukharevo ankoraŭ kreskas en iuj najbaraj landoj, kiam en la cetera mondo, kiu estas konsiderata civilizita, pri tiaj "maŝinoj" antaŭ la jardekoj.
fonto