Estis malnova etapo. Mi longe servis mian aĝon, li bedaŭrinde staris en la plej malproksima angulo de la kabano, polvo, kaj ne esperante ripeti molan, varman malpezan komfortan ĉambron. Li ne komprenis, kial li restis en la mallumo sen kazo, ĉar li funkciis ĝuste, neniam ofendita, kiel najbara tablo-lampo, blokita por la fingro de la posedanto.
La neklara estis la malnova, ke la kulpo ne estas lia, sed kaprica kaj ne-permanenta sinjorino kun mallonga, sed gudra nomo - modo. Nur adorantoj de ŝparado kaj konservativeco ankoraŭ ne elmontris siajn parencojn por la sojlo, sed estis malmultaj tiaj bonŝancaj, kaj li rigardis la najbarajn fenestrojn kun envio, lernante konatan silueton.
Sed kiam li estis bela, kiu fascinis multajn vizitantojn al la butiko, kaj eĉ havis vidpunktojn de la najbaro, tablo-lampon kun koketa kaj brila lampshade.
Kaj unufoje forta kaj memfida mano etendiĝis al eleganta bazo, forigante ĝin sur blanka lumo.
"Ĉi tio estas la fino," Teshar pensis, divenante sian sorton.
Li aŭdis, ke multaj parencoj longe finis siajn vivojn sub la raŭpoj de grandegaj traktoroj, aŭ sub la radoj de malmultekostaj kamionoj.
Sed subite rapide movis lin al alia domo, lavis kaj purigis de la reto. Nova amatino longe ĉirkaŭrigardis, pruvis kaj finfine purigis, malmuntis la detalojn, zorge ekzamenis kaj anstataŭigas ĉiujn esencajn dratojn kaj ŝaltilon.
Torshoru estis timiga, li timis perdi sian kruron, aŭ li pensis, subite li estis senigita de sia grandioza kresko, kaj li ne plu vidos ĉi tiun misteran mondon ekster la fenestro, strataj lampoj ne plu povos distordiĝi kun li ĉe Nokto, ŝercante solaj piedirantoj!
I ne povos ebligi rummadi kiam granda atento, kantado kun la luno, brilas antaŭ la dormantaj homoj, devigante ilin ĵuri kaj kuŝi.
Sed la timoj estis vane, kaj li miris rimarki novan ĉapelon kuirita por li, kaj bela plektaĵo, kiu zorge enbaldis sian maldikan tendaron.
La ligna tablo estis kovrita per nova tavolo de farbo kaj glazuro, li frapis, reflektante la disĵetitan lumon de la lampo.
Por doni maskulton kaj fortikecon, la kruro estis perdita kaj la pli dika estis pli dika, ĝi estis bele trenita kaj ornamita per plektaĵo.
Mi hazarde ekrigardis en la spegulo, li ne rekonis sian reflekton komence, iomete ŝanceliĝis pro surprizo kaj lia kapo iomete parolis.
Sed, konsiderinde pli bone, kun plezuro kaj fiereco, brilis, ĉar en ĉi tiu tempo ni ŝraŭbis la ampolon kaj konektis al la elirejo. Li ricevis vivon, novan vivon !!!
Nun li fiere rigardas la lastatempe stampitajn najbarojn ĉirkaŭ la ĉambro, lasu ilin provi vivi tiel longan, riĉan eventon, kaj vivon plenan de lumo kaj ĝojo.
Fonto