La projekto "Claustrofobio" estis koncipita kiel malgranda studo de sociaj spacoj - eniroj en mostsk-loĝkonstruaĵoj. Li devis respondi la demandon: kial homoj tiel volas fari personan eksteren, en la socia spaco, kaj transformi ĝin, surbaze de iliaj estetikaj gustoj.
Tamen, mi konfesas, ke mi ne ricevis la respondon al ĉi tiu demando - en la procezo de pafado, mi konstatis, ke ĝi malĝuste formulis kaj la projekto ne verŝajne estos mallongdaŭra. Mi alvenis al la konkludo, ke vi devas fari demandon ne pri la estetika percepto de persono ĉirkaŭ li, sed pri lia psikologia vizio. Kaj, kiel mi pensis, indas serĉi fobion, kiun persono volas per siaj manipuladoj, se ne gajni, tiam almenaŭ minimumigu.
Vivante en tipa hejmlibro en Minsko kaj vidante ĉi tiujn lokojn ĉiutage, mi konstatis, ke mi havis claustrofobian. Mi pensas, ke mi ne estas sola en mia timo, ĉar, alie, la muroj de la enirejoj estus puraj.
La eniroj de niaj hejmoj estas en speco de "claustophobic" spacoj. Eble tial nia antaŭenpuŝo estas tiel granda por pligrandigi ilin, pligrandigi, lasi ilin malpezaj, kaŭstikaj bildoj.
Do ĝi estas, aŭ ne, sed la projekto montriĝis interesa. Li multe parolas pri homoj, kiuj ornamis siajn enirejojn.
Kaj Claustrofobio estas demando. Ĉu vi konsentas kun la konkludoj, kiujn faris la fotisto?
Fonto