Plej multaj virinoj levitaj en sovetiaj tempoj kutimas helpi ĉiujn kaj ĉiujn. Ili trempos kun siaj kapoj en la problemoj kaj vivo de aliaj homoj, nur por sendi parencajn kaj amatajn.
Ĉi tiuj senlacaj abeloj unue preparas sian edzon, duan, trian kaj deserton, forigas apartamentojn al infanoj (dum tiuj ĉe la laboro), donu al ili parton de iliaj enspezoj, akvaj genepoj en la cirkloj kaj sekcioj kaj similaj ...
Sed ĉu tiaj viktimoj bezonas? Post ĉio, plejeble, por la klopodoj, kiujn ili ĵetas per stulta danko. Kaj en la plej malbona afero, ili ekscios, kion trovi kulpon ... diru, ke la apartamento ne sufiĉis, la Borsch estis ŝanĝita, kaj la kato ne serĉis monon.
Estas strange, ke anstataŭ starigi min kaj diri al ofendantoj: "Venontan fojon, ke vi sen mi!", "Ĉi tiuj virinoj ankoraŭ pli profundiĝas al la vivo de la vivo. Samtempe ili sentas sin ekstreme kulpaj: ili diras, ke ili ne plaĉis al la ŝipo, ili provis malbone ...
Malalta memestimo
Psikologoj argumentas, ke tia konduto estas rekta konsekvenco de infanvartejoj. Plej verŝajne, tiaj virinoj estis timindaj en malgranda aĝo: gepatroj malofte laŭdis, kaj amo devis gajni bonajn agojn. Kun aĝo, ĝi fariĝis kutimo, kaj la ĉirkaŭaĵo komencis uzi tute-amikan fidindecon.
Kion fari laca virino, kiu ne volas elteni nescion de la parencoj? Unue, ĝi devus esti konscia pri la simpla afero: persona kompreno de mi mem ne devus dependi de iu alia opinio! La edzo simple ne povas esti en la humoro, la kuiristo estas suferi de migreno, kaj la filino estas ĉagrenita.
Ankaŭ gravas koncentriĝi pri viaj bezonoj. Homoj, kiuj ĉiutage pensas pri la bono de aliaj, tute forgesas pri siaj propraj interesoj. I estas ege malĝusta! Post ĉio, se persono metas krucon sur sin, li donas rapidan kialon al la ceteraj ceteraj en siaj valoroj.
Gravas ĉesi meti viajn sonĝojn por poste. Se iam estis deziro iri al fremdaj lingvokursoj, kuraĝe fariĝu mem-edukado. Se mia tuta vivo kolektis monon per la vojaĝo, nun realigu la sonĝon! Memoru, ke vi rajtas je niaj propraj deziroj kaj celoj.
Fonto