Στο Saratov, είχα ένα κάστρο από μια τσάντα Crossbody. Αυτή, προφανώς, με συναντήθηκε στο χαρτοφυλάκιό μου και αποφάσισε να πεθάνει. Δεν το διέκοψε, έκοψε τα πιθανά αξεσουάρ, και το έριξε στα σκουπίδια. Αλλά η αντικατάσταση ήταν απαραίτητη, ο εγκέφαλος μαγειρεύει μια επιτακτική ανάγκη. Εκανε. Εδώ είναι πίσω από αυτές τις βίδες (ορείχαλκος, δεν υπήρχε κανείς άλλος) υπήρχε μια δέσμη καταστημάτων με συνδετήρες. Είτε βιομηχανικές κλίμακες είτε δεν παρέχονται διαστάσεις. Και όλοι επειδή κάποιος συγκέντρωσε πολύ μεγάλο κέικ! Και οι τακτικές ρίζες δεν έρχονται εκεί καθόλου.
Τα χέρια γαντζρίζουν τα χοιρίδια. Ισπανία όλα όπου πήραν. Αν και ζωγράφισε αυτή τη φορά αξιοπρεπή από ό, τι στο προηγούμενο.
Είμαι εδώ σοκ, για το χρώμα στη φωτογραφία βγήκε μια σαφή φούξια. Και ο οποίος θυμάται, εγώ και ο φούξια είναι ασυμβίβαστες. Είμαι εδώ και στο Tambourine, και μια φιλία αντιμετώπισε προς τα μέσα. Και η φούντα ήταν αφοσιωμένη. Αχρηστος. Τα ροζ χρώματα βαφής βγήκαν στην εκροή. Βαμμένο Crast και πράσινο κρουαζιέρα. Το δέρμα ήταν πιο ακριβό από τη βαλίτσα. Το Estessno Coryato εκτιμά το μήκος της λαβής, οπότε έπρεπε να κάνει ένα σύνθετο.
Μέσα σε ένα μεγάλο κλαδί και τρεις τσέπες. Ο βοηθός μεταφέρει γεια. Εδώ σε αυτό το χρώμα χρώμα πιο κοντά στη ζωή.
Πήγα στην υπερφόρτωση από λίγο υφαντά σε μια μεγάλη ζωντανή όλη την Prijuda μου. Νόμιζα ότι ήταν λίγο περισσότερο από ό, τι ήταν. Ναι, τώρα μπορείτε να σπρώξετε με ασφάλεια μερικά παπούτσια. Ή ψωμί ψωμιού. Ή ένα πακέτο γάλακτος και ένα κουλούρι πόλης. Γενικά, θα χρειαστεί να νικήσουμε τον εαυτό του με το χέρι, ό, τι θα το μετατρέψει σε ατύχημα.