Το 1950-1960, πολλές αμερικανικές πόλεις άρχισαν γρήγορα να αναπτύσσονται πολυώροφα κτίρια. Δεν ήταν σε όλους τους ουρανοξύστες, αλλά εξοικειωμένοι με αμερικανικές κατοικημένες γειτονιές από πάνελ και σπίτια από τούβλα σε 9-16 ορόφους. Σε αντίθεση με τις «υπνόσακους» μας, σχετικά ασφαλή και ούτω καθεξής, στις ΗΠΑ, πολλά από αυτά τα τεταρτημόρια υπήρχαν μόνο μερικά δώδεκα χρόνια, μετά από τα οποία κατεδαφίστηκαν αδίστακτα. Γιατί μια τεράστια χώρα επένδυσε τα πρώτα δισεκατομμύρια δολάρια στην κατασκευή ενός τέτοιου είδους κατοικίες, αλλά σύντομα το αρνήθηκε, κλείνοντας τα μάτια του σε απώλειες και γιατί είναι αδύνατο για εμάς; Onliner.by μιλάει για τη γέννηση, οδυνηρή ζωή και ταχεία θάνατο του αμερικανικού "ύπνου γκέτο".
Γέννηση
Ένα από τα κύρια επιτεύγματα της Νικήτα Χρουστσόφ στην υπέρ του ηγέτη του Σοβιετικού κράτους ήταν η αρχή μιας θεμελιώδους αποφάσεως ενός προβλήματος στέγασης στην ΕΣΣΔ. Η ερώτηση του διαμερίσματος, η οποία, όπως γνωρίζετε, χαλασμένοι συνηθισμένοι άνθρωποι που ζούσαν σε ένα έκτο του Σούσι, αφού το τέλος του Β 'Παγκοσμίου Πολέμου βρισκόταν ιδιαίτερα οξεία. Οι πιο κατοικημένες περιοχές της Σοβιετικής Ένωσης ήταν στα ερείπια, αλλά αντί να οργανώσουν τη μαζική ανέγερση φθηνών κατοικιών, το κράτος (ίσως, από τα καλύτερα κίνητρα), γοητεύτηκε από την κατασκευή των "παλατιών για το προλεταριάτο", αισθητικά ευχάριστο προς τα έξω , αλλά εξαιρετικά ακριβό στην παραγωγή. Για το δεύτερο εξάμηνο του 1950 εδώ και χρόνια, μια δεκαετία μετά το τέλος του πολέμου, δεκάδες εκατομμύρια άνθρωποι εξακολουθούν να σημειώνουν σε στρατώνες, dugouts, "κοινοτικοί" και ένα ρουστίκ hautah. Ο Χρουστσόφ, έχοντας ξεκινήσει τη διάσημη εκστρατεία του να εξαλείψει τις "υπερβολές στην αρχιτεκτονική", πέτυχε το κύριο πράγμα: Πολλοί από αυτούς τους μειονεκτούντες πολίτες έλαβαν ξεχωριστό διαμέρισμά τους - αν και παρουσία ενός πλαισίου "κουτιού" χωρίς ασανσέρ και με μικροσκοπική κουζίνα, αλλά δική του .
Σε περίπου τα ίδια χρόνια, πολλές ευρωπαϊκές χώρες, συμπεριλαμβανομένης της καπιταλιστικής Δύσης, πήγαν σε παρόμοια πορεία και καθοδηγούμενη από παρόμοια λογική. Στα περίχωρα του Λονδίνου και του Παρισιού, η Βαρκελώνη και η Ρώμη μεγάλωσε όλες τις ίδιες συνήθεις περιοχές από προ-σαθυνόμενα ανέξοδα πολυώροφα κτίρια. Οι Ηνωμένες Πολιτείες, οι οποίοι δεν επηρέασαν τις μάχες, φαινόταν να είναι σε ριζικά διαφορετικές συνθήκες. Ο Β 'Παγκόσμιος Πόλεμος έφερε την ευημερία της χώρας, καθιστώντας την υπερδύναμη και το απαραίτητο στοιχείο του «αμερικανικού ονείρου» έγινε το δικό του σπίτι στα προάστια. Παρ 'όλα αυτά, εκεί (και ακόμη νωρίτερα από ό, τι στην Ευρώπη και την ΕΣΣΔ), οι κατοικημένες περιοχές έχουν αρχίσει να εμφανίζονται για εμάς.
Το 1949, το Κογκρέσο των ΗΠΑ ενέκρινε ένα νέο νόμο για τη στέγαση, ένα από τα άρθρα των οποίων διακήρυξε την αρχή ενός αξιοπρεπούς σπιτιού σε ένα αξιοπρεπές περιβάλλον για κάθε αμερικανικό. " Αυτό το σκεύασμα επιλέχθηκε για κανένα ατύχημα. Μέχρι αυτή τη φορά, τα περίχωρα πολλών πόλεων της χώρας, ιδιαίτερα μεγάλα βιομηχανικά κέντρα στα ανατολικά και κεντρικά της μέρη, οι "διακοσμημένες" πραγματικές φτωχές. Κατά τη διάρκεια της ταχείας αστικοποίησης του δεύτερου μισού του XIX - το πρώτο μισό του 20ού αιώνα για τους εργαζόμενους των μεταλλουργικών και αυτοκινήτων φυτών, ορυχεία άνθρακα και χημικές επιχειρήσεις, και χωρίς ειδικό σχέδιο, κατασκευάστηκαν από την αποφοίτηση, το δεύτερο κόσμο απελπισμένα ξεπερασμένα. Η καταπολέμηση των ανθρωπογενειακών φτωχών, που υπερβαίνει και το έγκλημα ποτέ, έγιναν ένα από τα σημαντικά σημεία της ομοσπονδιακής πολιτικής στέγασης.
Η επιγραφή στην αφίσα "Εγκρίνισμα φρούτων". Αμερικανική διαχείριση στέγασης
Η καλλιέργεια των τερματισμών προκάλεσε τη μετανάστευση της πλούσιας μεσαίας τάξης στα προάστια. Μαζί με την "Λευκή πτήση" της πόλης έχασαν τους φόρους τους, το κόστος των ακινήτων στο κεντρικό τμήμα των Megacities (Downstauna) έπεσε, και οι δημοτικές αρχές ενδιαφέρονται εξαιρετικά για την αποκατάσταση των περιοχών, σαν να προέρχονται από τις σελίδες του Τα βιβλία του Charles Dickens. Η ομοσπονδιακή κυβέρνηση του νόμου περί στέγασης του 1949 διατέθηκε ένα σύνολο δισεκατομμύριο δολάρια για τους σκοπούς αυτούς (περισσότερα από 10 δισεκατομμύρια δολάρια σε σύγχρονο ισοδύναμο) και η διαδικασία κατεδάφισης τυμπάνου πήγε. Επιπλέον, οι αρχιτέκτονες πρότειναν την ιδανική, κατά τη γνώμη τους, την αντικατάσταση - τις ιδέες του Le Corbusier που δανείστηκαν από την Ευρώπη.
Ακόμη και πριν από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, ο Γάλλος αρχιτέκτονας πρότεινε να εγκαταλείψει τα συνωστισμένα τριμηνιαία κτίρια, και αντί για αυτό (κυριολεκτικά στη θέση της), χτίστηκε από την κατασκευή πολυκατοικιών κατοικιών που ήταν ελεύθερα στις περιοχές του πάρκου που παρέχονται από όλες τις απαραίτητες υποδομές, "μηχανήματα στέγασης". Οι γειτονιές που σχηματίστηκαν από αυτά τα κτίρια έπρεπε να χωριστούν από βιομηχανικές ζώνες και παράγονται από τη βιομηχανική μέθοδο, η οποία εξασφάλισε την απαραίτητη ταχύτητα και κόστος εργασίας. Στις θεωρητικές εξελίξεις του Corbusier, τέτοιες περιοχές επιτρέπεται να παρέχουν σύγχρονες, άνετες συνθήκες για τη διαβίωση πολύ περισσότεροι άνθρωποι από ό, τι πριν από αυτό, που κατοικούν στον τόπο της ίδιας περιοχής, ενώ τα διαμερίσματα θα κοστίζουν φθηνότερα. Παρόμοιες απόψεις ήταν η ιδεολογική βάση ολόκληρου του προγράμματος κατασκευής κατοικιών του Khrushchev, χρησιμοποιήθηκαν στην Ανατολική και τη Δυτική Ευρώπη, και με την πρώτη ματιά, και με την πρώτη ματιά, και για το αμερικανικό σχέδιο "ένα αξιοπρεπές σπίτι σε ένα αξιοπρεπές περιβάλλον για κάθε αμερικανικό" .
Ville Radieuse, "Radiant City" Corbusier 1935
Μια ζωή
Ένα παραδειγματικό παράδειγμα της εφαρμογής αυτής της έννοιας στις Ηνωμένες Πολιτείες έγινε η περιοχή Pruitt Ayigu στο St. Louis, Missouri. Πρώτον, υπήρχε μια περιοχή παραγκούπολης του δεσποτο-καραβά, στενά δίπλα στο κέντρο της πόλης. Δεύτερον, ο δήμαρχος-δημοκράτης Joseph Darst είχε την επιθυμία να απαλλαγεί από μια τέτοια γειτονιά. Τρίτον, μετά την υιοθέτηση του νόμου περί κατοικίας του 1949, τα ομοσπονδιακά μέσα φαίνεται να εφαρμόζουν αυτή την ιδέα.
Σε έναν οργανωμένο αρχιτεκτονικό διαγωνισμό, το Μινούρο Γαμαάσκι νίκησε από το Γραφείο του Ελληνουουθίου, το Yamasaki και το Leinweber. Ο Yamasaki, ο μελλοντικός συγγραφέας των δίδυμων καταστράφηκε στις 11 Σεπτεμβρίου 2001 στη Νέα Υόρκη, προσέφερε ένα έργο εμπνευσμένο από τον Corbusier. 33 Σπίτια 11 ορόφων ανεγέρθηκαν σε 23 εκτάρια πρώην παραγκουπόλεων, σε 2870 διαμερίσματα από τα οποία περίπου 10 χιλιάδες άνθρωποι ήταν να ζήσουν. Ένα σημαντικό χαρακτηριστικό της περιοχής, που ονομάζεται Pruitt-Aigu, έγινε ο διαχωρισμός της. Οι μαύροι κάτοικοι έπρεπε να ζήσουν στο Pruitte, και στο Aigu - White, αν και τόσο το ήμισυ και αποτελούσαν ένα ενιαίο σύνολο.
Slums Desto-Carr σε κατεδάφιση
Έργο Μικρό Yamasaka
Μέχρι το 1956, η κατοικημένη περιοχή ήταν έτοιμη και ένα χρόνο αργότερα, μόλις το 9% των μικρών, αλλά τα άνετα διαμερίσματα παρέμειναν άκαμπτα. Φαίνεται ότι μια φαινομενική επιτυχία, αλλά τότε κάτι πήγε στραβά.
Πίσω το 1954, το Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ εξέδωσε απόφαση σημείων στην υπόθεση, που ονομάζεται Brown κατά του Συμβουλίου για την εκπαίδευση. Σύμφωνα με την απόφαση, ο διαχωρισμός De-Yura αναγνωρίστηκε από τη δέκατη τέταρτη τροποποίηση του Συντάγματος των ΗΠΑ. Η ενσωμάτωση του Pruitt και του Ayigu σε ένα μόνο - ήδη αναμεμειγμένο - το συγκρότημα μαζί με τις φυλετικές προκαταλήψεις που δεν έχουν καίει ακόμα με πολλούς κατοίκους οδήγησε στο γεγονός ότι οι λευκοί κάτοικοι της περιοχής άρχισαν να απομακρύνουν το αμέσως μόλις είχαν μια τέτοια ευκαιρία. Οι μαύρες οικογένειες εγκαταστάθηκαν στη θέση τους, και τόσο μακρύτερα, όσο και τα φτωχότερα. Η διαμονή στην Pruitt-Aigu ήταν κοινωνική, αλλά το κράτος χρηματοδότησε μόνο την κατασκευή του. Το περαιτέρω περιεχόμενο θα πρέπει να διεξάγεται εις βάρος των αντίστοιχων πληρωμών των κατοίκων. Κάθε μήνα μεταξύ των κατοίκων του συγκροτήματος έγινε όλο και περισσότεροι άνθρωποι που ζουν σε δημόσιο όφελος. Δεν μπορούσαν να πληρώσουν για ενοικίαση εγκαίρως και 33 σπίτια, η γιορτή της νεωτεριστικής έννοιας της οργάνωσης κατοικιών, άρχισαν να παρακμάζουν γρήγορα.
Η ομοσπονδιακή κυβέρνηση δαπάνησε 36 εκατομμύρια δολάρια στην περιοχή και δαπανήθηκαν, όπως αποδείχθηκαν, σπατάλη. Το νέο Pruitt-Aigu, που βρίσκεται σε συνθήκες έλλειψης κεφαλαίων για την αξιοπρεπή ύπαρξή του, άρχισαν να αιολίζουν. Τα βοηθητικά προγράμματα κοινής χρήσης έπαψαν να αφαιρέσουν τα σκουπίδια, τα σπασμένα παράθυρα που δεν αντικαταστάθηκαν και δεν εμφανίστηκαν η υποδομή που υποσχέθηκε από την περιοχή. Οι κάτοικοί του βγήκαν, μόλις μπορούσαν να αντέξουν οικονομικά κάτι πιο άξια, και από αυτόν τον προϋπολογισμό του συγκροτήματος έντονα χαμένα, τα οποία, με τη σειρά του, οδήγησαν σε ακόμη μεγαλύτερη πτώση. Η περιοχή έχει γίνει εγκληματική γκέτο, παράδεισος για τους αντιπροσώπους ναρκωτικών, άσυλο για συμμορίες. Ξαφνικά αποδείχθηκε ότι τα μοντέρνα κτίρια είναι ο ιδανικός χώρος για ληστείες και δολοφονίες. Ο αρχιτέκτονας του Yamasaka Gitko δήλωσε: "Ποτέ δεν σκέφτηκα ότι οι άνθρωποι ήταν τόσο καταστροφικοί. Ως αρχιτέκτονας, αμφιβάλλω ότι θα σκεφτώ τώρα να αναλάβω ένα τέτοιο έργο. Θα ήθελα αυτό το έργο να γίνει καθόλου καθόλου. "
Θάνατος
Η κοινοτική και εγκληματική κρίση οδήγησε στο γεγονός ότι πολλοί από τους 11ους ορόφους μέχρι το τέλος της δεκαετίας του 1960 είχαν εντελώς εντελώς. Στη δεκαετία του 1970, μετά από μόλις 14 χρόνια μετά το τέλος της κατασκευής του συγκροτήματος, οι αρχές του Αγίου Λουί αναγνώρισαν την αποτυχία του πειράματος και άρχισαν να αφαιρούν την περιοχή. Το 1972-1974, όλα τα 33 κτίρια ήταν ένα από τα οποία φουσκώθηκαν. Χρησιμοποιώντας το δυναμίτη των 36 εκατομμυρίων δολαρίων που μετατράπηκε σε ένα σωρό από τα συντρίμμια κατασκευής. Ο αρχιτεκτονικός κριτικός Charles Jenks διακήρυξε: "Νεωτεριστική αρχιτεκτονική πέθανε στο St. Louis, Missouri, 15 Ιουλίου 1972 σε 15 ώρες 32 λεπτά." Αυτή είναι μια μέρα και μια ώρα, όταν το πρώτο κτίριο του Pruitt Aigu φουσκώθηκε.
Jenks, φυσικά, ενθουσιάστηκε κάπως. Πολλές από τις περιοχές παρόμοιες με το St. Louis τον βίωσαν εδώ και δεκαετίες, αλλά σχεδόν όλοι τους κατέληξαν στην ίδια μοίρα. Το περίφημο Chicago Cabrino Green (3600 διαμερίσματα), ο οποίος θεωρήθηκε ένα από τα πιο μειονεκτικά οικιστικά συγκροτήματα των Ηνωμένων Πολιτειών, κατεδαφίστηκε από το 1995 έως το 2011. Ο Robert Taylor στο σπίτι στο ίδιο Σικάγο (28 16 ορόφων σε 4415 διαμερίσματα) καταστράφηκε μέχρι το 2007. Επίσης ενήργησε με πολλά άλλα πειράματα πολεοδομικού σχεδιασμού της δεκαετίας του 1950 και του 1960. Και σε κάθε μία από αυτές τις περιπτώσεις, τα γεγονότα αναπτύχθηκαν εξίσου. Το κράτος χτίστηκε ένα ανέξοδο πολυώροφο κτίριο, στο οποίο εγκαταστάθηκαν όλα τα πιο δυσμενή στοιχεία, τα οποία τα μετατράπηκαν στη δοκιμασία. Στο σπίτι ήρθε σε ενοχλητική και στο τέλος κατεδαφίστηκαν. Σε ορισμένες περιπτώσεις, η νέα, χαμηλή κατοικία έχει ήδη χτιστεί στη θέση τους, στην άλλη - οι πλατφόρμες παρέμειναν άδειες. Υπάρχουν ακόμα δέντρα στο χώρο της κακομεταχείρισης Pruitt-Ayoou του αρχιτέκτονα Yamasaka.
Ένα διαφορετικό μέλλον περίμενε παρόμοιες περιοχές της Νέας Υόρκης. Εκεί, το 1940-1970, περίπου τριακόσια οικιστικά συγκροτήματα διαφόρων κλίμακας χτίστηκαν και σχεδόν όλοι αυτοί υπάρχουν μέχρι τώρα. Είναι ακόμα κυρίως κοινωνικά διαμερίσματα και με πολλούς τρόπους το ενδεχόμενο που τους αντιστοιχεί, αλλά επιβίωσαν σε συγκεκριμένα λόγους της Νέας Υόρκης.
Πρώτον, αυτή η Μεγαλόπολη είναι τόσο ξεπερασμένη, και η πόλη απλά δεν έχει χώρο για διακανονισμό εκατοντάδων χιλιάδων κατοίκων πολυώροφων κτιρίων. Δεύτερον, οι τιμές για την ακίνητη περιουσία υπάρχουν τέτοια ώστε οποιαδήποτε κατεδάφιση να κοστίσει το γραφείο του δημάρχου σε ένα φανταστικό ποσό. Τέλος, τρίτον, η ομοσπονδιακή κυβέρνηση αρνείται να επιδοτήσει ακόμη και τη διασταύρωση τέτοιων κατοικιών. Ως αποτέλεσμα, το status quo στη Νέα Υόρκη διατηρείται και σήμερα. Αυτή είναι η μόνη αμερικανική πόλη στην οποία μπορείτε να βρείτε ένα τεράστιο κτίριο "Microdistrict", αφήστε το να είναι κάπως διαφορετικό από μας.
Ποιοι είναι οι λόγοι για μια τέτοια ανεπιτυχή εμπειρία της εφαρμογής των ιδεών του Corbusier στις ΗΠΑ; Οι πολυώροφες περιοχές στην Αμερική χτίστηκαν στον τόπο των φτωχών, και όχι τουλάχιστον λίγο πιο ευημερούσα τρίμηνα. Στο φθηνό διαμέρισμά τους, οι κάτοικοι εγκαταστάθηκαν και πάλι οι φτωχοί και ο αριθμός τους πολλαπλασιάστηκε. Την ίδια στιγμή, αντί για την ξεπερασμένη περιοχή της φτώχειας, ελήφθη μια σύγχρονη περιοχή συμπυκνωμένος η φτώχεια ήρθε γρήγορα να μειωθεί. Ακύρωση του διαχωρισμού που συνέβη τα ίδια χρόνια, πολλοί Αμερικανοί αντιληφθούν οδυνηρά. Το λευκό εξακολουθεί να προτιμάται να ζει με λευκό, ως αποτέλεσμα της οποίας σχηματίστηκε η κοινωνία σε αυτά τα μοντερνιστικά τρίμηνα, σε συνδυασμό μόνο με εξαιρετικά χαμηλά επίπεδα εισοδήματος και χρώματος δέρματος. Μια απαραίτητη συνέπεια αυτής ήταν η ποινικοποίηση της περιοχής και η όλο και πιο γρήγορη υποβάθμισης, ακολουθούμενη από μια επικείμενη κατεδάφιση.
Η "White's Flight" συνέχισε, επειδή το "αμερικανικό όνειρο" δεν πηγαίνει οπουδήποτε. Στη νοοτροπία των αμερικανικών πολιτών, το ιδανικό εξακολουθεί να παρέμεινε το δικό τους σπίτι στα προάστια με ένα κομμένο γκαζόν παρόμοιο με τους γείτονές σας, ένα καλό σχολείο και αγαπητή να δουλέψει σε ένα κέντρο σε ένα προσωπικό αυτοκίνητο ή με το τρένο. Τα πολυώροφα μικροσκοπικά δεν είχαν μια μόνο ευκαιρία: πολύ γρήγορα κέρδισαν αρνητική φήμη. Στη μαζική συνείδηση της μεσαίας τάξης, ήταν και παραμένουν οι πολλοί φτωχοί, μετανάστες και ποινικά στοιχεία.
Μόνο πρόσφατα, οι ευημερούσες Αμερικανοί άρχισαν να επιστρέφουν από τα προάστια στα κέντρα και τις παρακείμενες περιοχές. Πρόκειται κυρίως για νέους ειδικούς ειδικούς, λευκά περιλαίμια, για τα οποία η βολική πρόσβαση στην εργασία και η ψυχαγωγία είναι μεγαλύτερη σημασία από τη μέτρηση ζωής στο βαρετό προάστιο. Αλλά σε αυτή την περίπτωση, αυτά τα εμπορικά σήματα περιμένουν τις περιοχές που βρίσκονται σε χαμηλές τριμηνιαίες κτίρια, και μερικές φορές μοντέρνα, μοντέρνα, μοντέρνα συγκροτήματα ζωντανής από γυαλί, μέταλλο και ξύλο.
Στον μετα-σοβιετικό χώρο, υπήρξε μια εντελώς διαφορετική εμπειρία της λειτουργίας των ιδεών του Corbusier. Πρώτον, το κράτος δεν έδωσε την επιλογή μας στο πρόσωπό μας. Ο ερευνητής θα μπορούσε να κινηθεί για να ζήσει στα προάστια μόνο όταν έγινε ακαδημαϊκός και μια εξοχική κατοικία βασίστηκε. Οι συνηθισμένες μαζικές σοβιετικές βίλες για πλήρη λειτουργία όλο το χρόνο δεν ήταν κατάλληλα. Η μόνη εναλλακτική λύση έγινε πολυώροφος ("Stalinka", Χρουστσέβκα ή Brezhnevka), μπροστά στον οποίο όλοι αποδείχθηκαν ίσοι: τόσο ο μηχανικός όσο και ο δάσκαλος, και ο γιατρός και ο εργαζόμενος από το πλησιέστερο εργοστάσιο.
Κοινωνική ανισότητα, παρόμοια με την αμερικανική, δεν υπήρχαν εδώ. Υπήρχαν μόνο κόκκινες αποχρώσεις, έτσι ώστε να ζουν σε ένα πράσινο λιβάδι θεωρήθηκε διάσημος από ό, τι στο Sabanis, και σε ένα κουνούπι - καλύτερα από το chijovka. Με γενιές που απορροφάται στα πρότυπα γονότυπου μιας άνετης ζωής και σήμερα. Στον 21ο αιώνα, σε ορισμένες γειτονικές χώρες, τα αριθμητικά πηνία και ο Sukharevo εξακολουθούν να αυξάνονται σε ορισμένες γειτονικές χώρες, όταν στον υπόλοιπο κόσμο, το οποίο θεωρείται πολιτισμένο, για τέτοιες "μηχανές" που ξεχάθηκαν πριν από τις δεκαετίες.
μια πηγή