Στη συνέχεια, από τον συγγραφέα του συγγραφέα Zauda:
Θέλω να μοιραστώ μαζί σας τη μνήμη μου για την παιδική ηλικία, για εκείνους τους χρόνους που ζήσαμε στα νότια Ουράλια.
Γεννήθηκα το 1984 στο Ulan-Ude. Ο πατέρας μου συναντήθηκε με τη μητέρα μου, ομορφιά από το χωριό της περιοχής Magnik Chelyabinsk, όταν σπούδασαν σε καύσιμα (Chylyabinsk) στην ίδια ομάδα. Έτσι φάνηκε, και στη συνέχεια ο αδελφός μου.
Συχνά, κάθε καλοκαίρι στην παιδική ηλικία έχουμε τους γονείς της μαμά μας. Ο παππούς και η γιαγιά ζούσαν σε ένα ξύλινο σπίτι, το οποίο, όπως μου είπε η μαμά, έχτισε τους αιχμάλωτους Γερμανούς μετά τον πόλεμο. Το σπίτι στέκεται (και τώρα αξίζει) σε ένα οικόπεδο της γόνιμης γης, όπου οι θάμνοι κόκκινου, μαύρης σταφίδας μεγάλωσαν, Μαλίνα, Βικτώρια και, φυσικά, πατάτες, λάχανο, αγγούρια και ντομάτες.
Ο παππούς είχε χρυσά χέρια. Δεν θυμάμαι πολύ καλά τον παππού μου, δεδομένου ότι, δυστυχώς, πέθανε το 1990, αλλά, σύμφωνα με το Babasi και τη μαμά, και, περισσότερο, για ό, τι παρέμεινε μετά από αυτόν, μπορώ να κρίνω πόσο τεχνικά ικανός, ο erudite, τακτοποιημένος και, στο την ίδια στιγμή, αγαπώντας τη φύση και την ομορφιά της, ήταν αυτός. Το σπίτι ήταν καφέ και ζωγραφισμένο με φωτεινό πράσινο, στην αυλή - σκυρόδεμα κομμάτια, στα δεξιά και αριστερά - λουλούδια για το αστείο φράχτη ζωγραφισμένο σε φωτεινά χρώματα.
Θυμάμαι το νότιο Ουράλ για όλη τη ζωή μου με το μαλακό και μεταβλητό κλίμα μου - στις καλοκαιρινές συχνές καταιγίδες, και το χειμώνα συμβαίνει με το χιόνι. Juicy Victoria, θα μπορούσε να σπάσει και κουρασμένος με τη ζάχαρη. Ζεύγος γάλα, τόσο λίπος και νόστιμο. Το κοπάδι των αγελάδων, των κατσικιών και των προβάτων, που περπατούσαν νωρίς το πρωί, και το βράδυ επέστρεψαν, προσαρμόστηκαν από τους βοσκούς, και κάθε ζώο γνώριζε πού βρίσκεται το σπίτι. Με τον τρόπο αυτό, για κάποιο λόγο οι ντόπιοι του το κοπάδι ονομάστηκε κοπάδι. Ήταν ενδιαφέρον μας να συναντήσουμε "Tabun", αλλά ήταν επίσης ενδιαφέρον να το ξοδέψετε, οπότε κάπως το μπάσο θυμήθηκε να μας ξυπνήσει το πρωί (ρολόγια στις 6 π.μ.) όταν κλώτσησε την αγελάδα να βόσκουν.
Θυμάμαι τις ταινίες της άνοιξης στην οδό μας, όταν ο αδελφός και εγώ είχαν επιτρέψει πολλά πλοία για αρκετές ημέρες στη σειρά μέχρι να αρχίσουν τα τσιπ να αιμορραγούν. Ψάρεμα στο Robus της Κούσα, όπου ο αδελφός μου πιάστηκε από το "Malayavok" και το Pescare "στην τράπεζα" - μια στρογγυλή τρύπα με διάμετρο 3-4 cm κόπηκε σε ένα καπάκι πολυαιθυλενίου, το κάλυμμα ήταν μεθυσμένο στην τράπεζα , τα χτυπήματα ελαφρύνθηκαν στην τράπεζα, τα χτυπήματα ήταν δεμένα με το βάζο. "Συναγερμός" από τις θυμωμένες μούσες - τα ψάρια καθαρίστηκαν και τηγανισμένα με αυγά σε ένα τηγάνι.
Έχω πολλές εντυπώσεις, αλλά ήταν όλοι μετά τον παππού μου, όταν ο αδελφός μου και εγώ ήμασταν στο καλοκαίρι στο Babius.
Ο παππούς προσπάθησε να βελτιώσει όχι μόνο τον ιστότοπό του και το σπίτι, αλλά και το δρόμο. Δίπλα στο σπίτι σπάστηκαν από την πλατεία με τη μορφή ενός επιμήκους τρίγωνο πλαισιωμένο από δρόμους. Τα φυτά φυτεύτηκαν - Birks, Rowan. Μεταξύ των δέντρων από τη μία πλευρά της πλατείας παρέχονται από πάγκους και από τους άσφαλτους φράκτες - χυτοσίδηρο.
Μέσα από το δρόμο, ο παππούς διοργάνωσε μια πλατφόρμα για παιδιά, συγκέντρωσε μια κούνια και οριζόντιες αχυρώνες. Δυστυχώς, μετά το θάνατό του, σταδιακά, για αυτά τα 25 χρόνια, τα τοπικά πράγματα ξέσπασαν, εκκαθάρισαν, πέρασε στο μέταλλο.
Επιπλέον, θα μιλήσουμε για το σπιτικό του παππού μου.
Πρώτο σπιτικό και, νομίζω ότι το πιο σημαντικό για το χρόνο της είναι ένας σχεδιασμός μηχανικών αυτοκινήτων τριών τροχών του L.I. Μια αλεπού. Ο παππούς το χτίστηκε το 1957 σύμφωνα με τα σχέδια, που δημοσιεύθηκε σε ένα από τα περιοδικά, κατά πάσα πιθανότητα, ήταν μια "τεχνική - νεολαία". Όπως είπα τότε το Babusi, ο παππούς έγραψε ακόμη και τον συγγραφέα αυτού του αυτοκινήτου.
Αυτό που βρήκα στο Διαδίκτυο:
"... μόνο μία μηχανή του ερασιτεχνικού σχεδιαστή L.i. Η Λίζα ήταν αντίθετη προς τις συστάσεις εμπειρογνωμόνων. Χτίστηκε το 1957 το αυτοκίνητο μιας ασυνήθιστης μορφής. Το διπλό εξωτερικό σώμα της χωρίς πόρτες έμοιαζε ένα σώμα σκούτερ. Στο μπροστινό άκρο του σώματος ήταν "ενσωματωμένος" κινητήρας μοτοσικλετών IL-49 (346 cm3, 11,5 λ. P.). Ο κύλινδρος του ενήργησε στη ροή του μετρητή αέρα και δεν απαιτούσε να κρυώσει τον ανεμιστήρα.
Αλλά το πιο ενδιαφέρον πράγμα - ο κινητήρας έφερε τους μπροστινούς τροχούς! Επιπλέον, L.I. Ο Lis, ο μηχανικός στην ειδικότητα, αντιπροσωπεύει σαφώς τις δυσκολίες που την περίμεναν στην κατασκευή συμπαγών μεντεσέδων ίσων γωνιακών ταχυτήτων στη χειροτεχνία. Ως εκ τούτου, εγκατέλειψε τους ελεγχόμενους μπροστινούς τροχούς. Αν και μικρά σε μέγεθος (5.00-10 "ελαστικά), απαιτούσαν όταν αποδειχθεί από μάλλον ογκώδη τροχοφόρα κόγχες. Εάν οι εμπρόσθιοι τροχοί δεν περιστρέφονται, τότε το μέγεθος των κόγχων, ειδικά στην εγκάρσια κατεύθυνση, μειώνεται και μεταξύ τους είναι ελεύθερα σχέδια για τον οδηγό και τον επιβάτη.
Θα πρέπει να σημειωθεί ότι η διαχείριση του L. I. Fox έκανε έναν πίσω τροχό του αυτοκινήτου του. Το πολύ το φως του (η εξοπλισμένη μάζα περίπου 170 kg) το αυτοκίνητο ήταν πολύ απλό και αξιόπιστο.
Δυστυχώς, αυτό είναι το μόνο παράδειγμα ενός αυτοκινήτου με μπροστινό τροχό για τα χρόνια που κατασκευάζονται στη χώρα μας ... "
Σε μια άλλη τοποθεσία γράφουν: "... Αυτό το αυτοκίνητο χτίστηκε σε ένα μόνο αντίγραφο το 1957 ..."
Υποψιάζομαι ότι, ενδεχομένως, εκτός από τον παππού μου, κάποιος από τους τεχνίτες προσπάθησε επίσης να χτίσει ένα τέτοιο αυτοκίνητο. Δυστυχώς, τα τεχνικά χαρακτηριστικά του αυτοκινήτου Santa είναι άγνωστα για μένα, αλλά νομίζω ότι δεν διέφεραν πολλά από τα χαρακτηριστικά του αυτοκινήτου L.i. Μια αλεπού. Το Santa Car δεν έχει επιβιώσει μέχρι σήμερα, δεν γνωρίζω καν πόσο υπήρχε. Μου φαίνεται ότι ο παππούς τον αποσυναρμολογήθηκε μετά από λίγο καιρό όσο περιττό.
Ενδιαφέρεται περισσότερο για τη διέλευση του εξοπλισμού για την οικονομία. Ως εκ τούτου, φέρνω στην προσοχή σας ένα τριχωτό σκούτερ από το "Tula" (ο παππούς που ονομάζεται "τρακτέρ").
Στο σκούτερ, ο παππούς με τον Babius πήγε στη θήκη - για να κόψει το σανό, στη συνέχεια να το φτάσει, να ρίξει μια στοίβα, και το φθινόπωρο εξάγει σανό σε ένα σπιτικό τρόλεϊ.
Πλήρωση:
Υπήρχε επίσης ένα μίνι-ελκυστήρα, το οποίο χρησιμοποιήθηκε για το όργωμα του κήπου, πήγε περιστασιακά στη θήκη.
Για τον εγγονό του, ο παππούς του ξάδερου χτίστηκε μια τριών αλυσίδων με μοτοποδήλατο με έναν κινητήρα D6. Όνειρο όλων των αγοριών εκείνης της εποχής! Και ο αδελφός μου και εγώ οδήγησε σε αυτό στη δεκαετία του '90.
Ένα άλλο σπιτικό - μοτοσικλέτα:
Θα προσθέσω ένα άρθρο από τους "Τεχνίτες Νεολαίας" №12 για το 1956
Αυτό είναι όλο. Σας ευχαριστούμε για την προσοχή σας) Μην ξεχνάτε τους γονείς σας, τους παππούδες τους)
Οι φωτογραφίες γίνονται από τον παππού. Σάρωσα.
Μια πηγή