У Саратаве ў мяне разышоўся замак у сумачкі тыпу кроссбоди. Яна, мабыць, прыраўнавала мяне да майго партфелю і вырашыла памерці. Рэанімаваць яе не стала, зразала магчымую фурнітуру, а яе выкінула ў сметніцу. Але замена была патрэбна, мозг варыў непереставая. Наварыў. Вось за гэтымі шрубамі (латунь, іншых не было) было аб'язджаючы і прошерстено куча крам з крапяжом. Альбо прамысловыя маштабы, альбо не пастаўляюцца памеры. А ўсё таму, што хто-то сабраў занадта вялікі пірог! І штатныя Каратыша туды не падышлі наогул.
Рукі- гакі парасячыя копытца. Запэцкалі усё, куды дасталі. Хоць пафарбавалі ў гэты раз больш прыстойна, чым у папярэдні.
Я тут ф шоку, бо колер на фота выйшаў відавочная фуксія. А хто памятае, я і фуксія несумяшчальныя. Я тут і ў бубен стукала і Дружбак чараваць засоўвала ўнутр. І пэндзлікам па экране вазіла. Бесполезняк. Ружовы подтон фарбы вылез вонкі бяльмом. Фарбаваны краст і зялёная крэйзі. Скура выйшла даражэй, чым на чамадан. Естессно карава прыкінула даўжыню ручкі, таму яе прыйшлося рабіць складовую.
Ўнутры адно вялікае аддзяленне і тры кішэні. Памочнік перадае прывітанне. Вось на гэтым фота колер бліжэй да жыцця.
Пайшла перагружаць з маленькага хламовника ў вялікі хламовник ўсе свае приблуды.Думала яе зрабіць крыху больш, чым была. Так, цяпер у яе смела можна засунуць пару туфляў. Або бохан хлеба. Або пакет малака і гарадскую булачку. Увогуле трэба будзе біць сябе па руках, што б не ператварыць яе ў авоську.