Піша інтэрнэт-часопіс CityDog.by:
«Нашы сённяшнія героі - Марына і Максім - выкупілі старую сельскую школу і перарабілі яе ў сучасны прасторны загарадны дом. У пары пайшло тры гады на тое, каб атрымаць гэты ўчастак, а затым яшчэ два гады, каб уладкавацца.
- Мы некалькі гадоў ездзілі ў гэтую мясцовасць на паляванне, - распавядае Марына. - Тут вельмі багаты край, шмат жывёл - нават на ўчастак нярэдка прыходзяць зайцы або дзікі. І людзі тут цікавыя, прыязныя.
- Першапачаткова мы збіраліся купляць невялікі вясковы домік, але не сышліся з гаспадарамі ў цане, - працягвае Максім. - І аднойчы наш знаёмы кажа, маўляў, хадзем, паглядзіце іншы. Мы ўбачылі гэтую школу і адразу зразумелі, што гэта наша. Хоць столькі разоў праязджалі міма, але нават не ведалі, што тут нейкая будыніна ёсць, - настолькі ўсё было зарослае.
Калі дом купілі, ён выглядаў так (выгляд летам
А так дом выглядаў зімой:
Дом быў вельмі стары, увесь цвілы. Прыйшлося вялікімі аўтамабільнымі дамкратамі цалкам яго падымаць і мяняць ніжнія вянкі. «Калі б ведалі наперад, колькі маюць працы, то прасцей было б знесці і пабудаваць новы - ужо ў працэсе працы знаходзілі ўсё больш і больш заган». Максім год разбіраў дом, а потым яшчэ год яго будаваў: «Дом вялікі, цяжкавата было, - прызнаецца хозяин.- Мы вельмі эканомілі, шмат што рабілі сваімі рукамі. Дах звычайная, шыферны, ліштва сам выпілоўваюць з танных дошак. Калі прыгледзецца, можна знайсці шмат няроўнасцяў і недахопаў. Але пры гэтым яно ўсё такое роднае, што іншага і не трэба ».
Зараз ўчастак і дом выглядаюць так:
1-й паверх
Максім раіўся з Марынай з нагоды новай планіроўкі дома, аздаблення, каляровых рашэнняў, але па большай частцы ўсё рабіў сам. Прыйшлося падымаць практычна усе падлогі, абдзіраць сцены і столі. Імкнуліся па максімуму пакідаць тое, што можна было пакінуць, але практычна ўсе было гнілое і трэба было мяняць.
Былі ў доме і чатыры старыя печкі. Іх цалкам разабралі і з цэглы перш за ўсё выклалі вароты. Працавала над імі ўся сям'я - ўдзельнічалі і дзеці, і нават бацькі Марыны і Максіма. З таго, хто застаўся цэглы выклалі брамку і невялікі склеп пад лесвіцай, які выкопвалі самі. «Максім прыязджаў дадому ўвесь брудны, як камінар».
- Спачатку ў падвальчыку мама прасіла захоўваць яблыкі, - распавядае Марына, - але на пах хутка наляцелі мышы. Таму цяпер захоўваем там толькі кансерваваныя прадукты.
- Аздабленне ў доме стараліся рабіць максімальна таннай, - кажа Максім. - На падлозе і сценах - звычайная абрэзаная дошка, ня габлёўкі і нават не высушаная. Мы яе ўручную гэблем габлююць. Танней не бывае. Звонку ўцяплялі Эковата. Аднак пры ўсёй эканоміі ацяпленне, водаправод і вентыляцыю рабілі якасна. Ацяпленне, напрыклад, можна праграмаваць: у будні яно не працуе, ўключаецца ў пятніцу пасля абеду, і да нашага прыезду ўвечары ўжо цёпла, выключаецца ў панядзелак раніцай.
Самы вялікі пакой на першым паверсе - гасцёўня, сумешчаная са сталовай. На падлозе - старая дошка, якая ляжала на гарышчы. «Ёй ужо гадоў 50, таму яна вельмі розная, але вельмі класная». Мэбля практычна ўся з IKEA, многае было набыта з вялікімі зніжкамі на распродажах.
- Тут толькi стол і крэслы бабруйскай мэблевай фабрыкі. Яны вырабляліся для Нідэрландаў, а мы забралі рэшткі на распродажы.
Камін зрабілі адкрытага тыпу: Максім намаляваў эскіз, і мінскі майстар вырабіў па ім краты. Аксэсуары спецыяльна не куплялі: что-то перавезлі з кватэры, што-то падарылі сябры, нешта прывезлі з падарожжаў.
Карціны ў доме - пераважна дзіцячыя малюнкі. Марына марыць аб тым, каб у хаце было больш прац беларускіх мастакоў, «але гэта пазней».
- Я да гэтага часу памятаю, як наша старэйшая дачка прынесла свой першы малюнак з мастацкай школы, - з усмешкай распавядае Максім. - Гэта былі нейкія Мазюк са сцякаючай ярка-фіялетавай кропляй. Я пытаюся: "Што гэта такое?» - а яна адказвае: «Бурачок».
- Вельмі часта да нас прыязджаюць госці, - кажа Марына. - Ужо і не ўспомнім такіх выходных, якія мы б правялі толькі сям'ёй. Як толькі на вуліцы становіцца цёпла, выносім на тэрасу барбекю, шэзлонгі, пледы. Увечары часам ляжыш, на зоркі глядзіш - у выніку прачынаешся ў 4 раніцы і ідзеш у дом.
З гасцінай пераходзім у прасторную кухню.
- Кухня - гэта мой гонар, - кажа Максім. - Я сам рабіў эскізы, заказваў яе, каменныя пліты выбіраў. Вялікі стол таксама сам зрабіў, толькі што дубовую стальніцу заказвалі. Рускую печку выклалі з нуля - я распрацоўваў чарцяжы, а дзеці потым яе размалявалі.
Выцяжка самаробная: "Унутры убудаваны гатовы механізм, а звонку Максім сам усё зрабіў».
- На кухні ўсё павінна быць на ўвазе, - лічыць Максім. - Калі рыхтуеш, усё неабходнае павінна быць пад рукой. Я вось, напрыклад, да гэтага часу не ведаю, што ў мяне ляжыць у закрытых шафах. Я адзін раз ужо засунуў туды што-то і забыўся.
- Максім вельмі добра рыхтуе, - распавядае Марына. - У тым ліку і ў печы: запякаць птушку цалкам, робіць хачапуры, хатні тварог, моцарелла, а аднойчы нават хлеб сьпёк. Хіба што супы ў печы не рыхтуем - ніяк не купім чыгункі.
Малюнкі на кухні дзіцячыя: на адной з іх «мама ў кароне».
На першым паверсе размясціліся спальня Марыны і Максіма, кабінет і гасцявой санвузел з хозблока.
У спальні - невялікая гардэробная і асобны санвузел, у якім у перспектыве з'явіцца яшчэ і отдельностоящая ванна на ножках.
- А рукамыйніца я лічу знаходкай, - дзеліцца Максім. - Мы толькі замовілі стальніцу з сланца, а ўсё астатняе я зрабіў сам з звычайных баляс для ўсходаў, якія прадаюцца на любым будаўнічым рынку. Іх проста перагортваюць уверх «нагамі» - і яны ператвараюцца ў ножкі. Калі такую штуку заказваць у арыгінале, яна ў тысячы дзве абыйдзецца як мінімум!
Як толькі дом быў уладкаваны, сям'я жыла ў ім на працягу двух гадоў. «Але цяпер дзеці падраслі: камусьці трэба ў тэатральны гурток, камусьці ў басейн, камусьці ў музычную школу, і да горада вазіць іх усё-такі далекавата». Таму ў буднія дні сям'я жыве ў горадзе, а на выхадныя прыязджае на дачу.
Калі сям'я пастаянна жыла ў гэтай хаце, Марына і Максім часта працавалі ў кабінеце. Цяпер там хутчэй склад - «сюды прыносіцца ўсё, што замінае ў іншых пакоях. Цацкі навагоднія вот не расклалі яшчэ ». Акрамя ўсяго іншага, у кабінеце шмат кніг - нешта куплялі самі, што-то падарылі сябры. Карты на сценах засталіся з мінулым працы.
Гасцявой санвузел на першым паверсе разлічаны і на дзяцей - на другім паверсе туалетаў няма. «Тут вялікая душавая кабіна - дзяўчынкі могуць нават ўтрох мыцца. Ды і сабаку зручна купаць ».
2-й паверх
Пакуль мы падымаемся на другі паверх, Максім распавядае, што планіроўку дома прадумвалі з разліку, што дзеці, калі вырастуць, рана ці позна з'едуць і будуць вяртацца сюды проста ў госці. Таму першы паверх рабілі для сябе, а другі для дзяўчынак. «Мы будзем тут жыць праз нейкі час, і навошта нам пастаянна бегаць на другі паверх?»
На другім паверсе, якога, дарэчы, першапачаткова наогул не было, - тры пакоі і гардэробная. У адной з пакояў жыве старэйшая дачка Маша. Пакой задумвалася як гасцёўня, але дзяўчынка ўжо дастаткова дарослая, і часам «ёй хочацца адасобіцца». Калі прыязджаюць госці і застаюцца начаваць, Маша ідзе ў дзіцячы пакой.
У гэтым пакоі дадатковае інфрачырвонае ацяпленне, таму што няма радыятараў. «Але дзякуючы добраму ўцяпленню тут не холадна. Камінамі карыстаемся, толькі калі вялікі мароз і моцны вецер - яны хутка награваюць памяшканне ».
Гардэробная на другім паверсе больш падобная на склад - акрамя асабістых рэчаў там захоўваюцца лыжы і рознае абсталяванне.
У дзіцячай для кожнай дзяўчынкі прадугледжаны асобная ложак, тумбачка, свяцільня, асабісты шафу.
- Так як другі паверх ўяўляе сабой подкровельное прастору, мы самі збіралі гэтакую скрыначку і адмыслова рабілі нішы для стэлажоў і шаф, каб яны не займалі прастору, - распавядае Марына.
Апошняя пакой на паверсе сумяшчае ў сабе некалькі функцый: гэта і гульнявая, і пакой для ўрокаў, а пры выпадку - дадатковая гасцёўня.
- Нам заўсёды хацелася мець дом за горадам, - кажуць Максім і Марына. - Не хацелася, каб дзеці выраслі занадта гарадскімі дзяўчынкамі. Тут яны нам ва ўсім дапамагаюць, у 10 гадоў ужо спакойна могуць самі распаліць вогнішча і затапіць печку. Ходзяць па грыбы і ягады, ведаюць, як прополоть клубніцы. Для нас у дзяцінстве гэта было нормай, а цяпер нават не ўсе дарослыя ведаюць, што такое грыбы, - для іх гэта дзіка.
Мы не фанатыкі і не прымушаем дзяцей нешта рабіць з-пад палкі, але ім трэба многае паказаць, даць неабходныя навыкі. А як падрастуць, няхай самі вырашаюць, трэба ім гэта ці не.
крыніца