Прапануем вашай увазе майстар-клас па ператварэнні новай, але зусім невыразнай белай кашулі, якой было наканавана пыліцца ў шафе, у эксклюзіўную рэч. Крэатыў ад выдатнага майстра:
Як «ўрабіць» новую кашулю: эксперымент у стылі Баро
Святлана Гордан (Tashashu)
| Віды творчасці: | Адзенне сваімі рукамі> Дэкор адзення Шыццё> Лапікавая шыццё |
| складанасць: | ніжэй сярэдняй |
| Час працы: | 2 дні |
Інтэрнэт-крамы, безумоўна, геніяльнае вынаходніцтва, але пры куплі ў іх вопратку заўсёды ёсць рызыка, што майстэрства фатографа апынецца ў разы вышэй майстэрства дызайнера або краўца. Так здарылася і ў гэты раз. Пакруціўшыся перад люстэркам ў абноўцы, я зразумела, што апранаць яе наўрад ці буду: вельмі ўжо яна нагадвае мне медыцынскі халат.
У мяне наогул складанае стаўленне да белых рэчаў. Я іх люблю і нават перыядычна купляю. Але пасля гэтага яны, як правіла, павісаюць у шафе ненадеванным мёртвым грузам. Гэтую кашулю чакала іншая доля. Па-першае, яна з натуральнага лёну, а я яго люблю. А па-другое, захацелася пагуляць з фарбамі.
Кашуля прыехала да мяне позна ўвечары, таму за працу я ўзялася ўжо ноччу.
- Што задумала? - пацікавіўся муж, убачыўшы знаёмы нездаровы бляск у маіх вачах.
- Буду фарбаваць, як менавіта - яшчэ не ведаю. Пачну, а там відаць будзе.
- Напалеон! - ухмыльнуўся муж.
- Думаеш, што ён быў спецыялістам па афарбоўцы тряпочек? - засумнявалася я.
- Не, - засмяяўся муж, - проста гэта - яго словы.
М-так, вось ён, неўсвядомлены плагіят. Я-то заўсёды лічыла гэты дэвіз сваім :)
Адразу скажу, я не майстар ў фарбаванні (так, некалькі разоў фарбавала анучкі, пражу і вязаныя кавалачкі, каб падагнаць іх да жаданага адцення). Але гэта не перашкаджала мне пры кожным зручным выпадку павялічваць свае запасы фарбы. Я аддаю перавагу фарбы халоднага фарбавання, усе гэтыя запарвання-замацавання не для мяне - занадта доўга і моташна.
Ну што, наперад? Замачыла кашулю ў тазіку з цёплай вадой.
Стол заслала плёнкай. Развяла фарбы ў аднаразовых кантэйнерах. 1 - цёмна-карычневая, 2 - аліўкава-зялёная, 3 - зялёна-бірузовая і 4 - сумесь бірузова-блакітны і блакітны.
Кашулю падняла з тазіка за каўнер так, што пры адціску атрымаўся паляць па даўжыні ўсёй кашулі (з прыціснутымі рукавамі). Так і размеркавала яе па ўсёй даўжыні ў кантэйнеры. Трохі пасоўвала тканіна з аднаго кантэйнера ў іншы, каб змяшаліся колеру (тут я захапілася і забылася пра фота, але гэта не важна, таму як пазней працэс паўтарыла - ніжэй пакажу). Прапаласкаць да чыстай вады, павесіла сушыцца і пайшла выліваць астатнюю фарбу. І тут мяне прыдушыла жаба, таму як фарбы засталося шмат. Што б яшчэ ў ёй хуценька пафарбаваць? Ўзгадала, што некалькі дзён назад абмяркоўвалі Баро.
Для тых, хто, як і я, прымудрыўся нейкім чынам прапусціць такую прыгажосць: Баро - гэта японскае мастацтва латак. Практычныя японцы пакаленнямі латалі сваю адзежку, у выніку атрымліваліся вельмі цікавыя тэкстыльныя ўзоры, якія цяпер стаяць зусім не танна. Абмяркоўваючы, мы вырашылі, што для добрага Баро патрэбныя лоскуты старых джынсаў і, пажадана, сацінавая сямейныя трусы савецкага ўзору (для мяккасці і прыгажосці :) Але так як цяпер прасцей знайсці кімано эпохі Эдо, чым савецкія семейники, маё ўвасабленне Баро часова прытармазілася. І вось: ідэя зноў усплыла.
Я ўзяла першыя якія трапілі пад руку анучкі. Імі апынуліся тры віды баваўняных лоскутов шырынёй 70-80 сантыметраў і рознай даўжыні: кавалак старой прасціны, шыццё і жатая тканіна (нешта тыпу шчыльнай марлевки). Замачыла іх у вадзе, адціснуць і па чарзе пафарбавала.
Тая тканіна, што на фота, засталася белай, перасоўваецца спачатку ў больш светлую фарбу, затым у больш цёмную (белыя стрэлкі на фота). Пачынаць трэба са светлай, каб лішні раз не мыць рукі і не наставіць пальцамі цёмных плям фарбы на светлоокрашенной тканіны (пра гумовыя пальчаткі не забудзьцеся). Так, паміж кюветамі, тканіна афарбоўваецца з эфектам градыенту. Кашулю фарбавала аналагічна.
Афарбаваны кавалак асцярожна (зноў жа, каб на светлых частках ня наставіць цёмных плям) дастала на падстаўленую плёнку і затым старанна прапаласкаць.
Фарбы засталося яшчэ шмат, а гойсаць па хаце і, адпаведна, будзіць хатніх на прадмет «што б такога яшчэ пафарбаваць» у пяць раніцы ў мяне не хапіла сумлення. Таму правяла эксперымент з тым, што апынулася пад рукой - з загушчальнікаў. А пад рукой у мяне знайшлася гуаровая камедь (застрэльце - не ўспомню, навошта яна ў мяне), але ўвогуле можна выкарыстоўваць любую згушчаюцца субстанцыю (тыпу жэлаціну або крухмалу).
Насыпала камедь ў кантэйнеры, памяшала і атрымала густы кісель. Павазіцца пэндзлем па сваіх шматкоў. Тут гэта не адыграла асаблівай ролі, але наогул варыянт афарбоўкі шматспадзеўны, пазней абавязкова да яго вярнуся.
Кашулю і лоскуты высушыла і прагладзіць.
Лоскуты нарвала - нарэзала на палосы шырынёй 3-7 гл і адвольнай даўжыні. Тут важна як след выдаліць абрыўкі нітак і зрабіць што-то тыпу кароткай роўнай махроў, інакш пасля першай жа мыцця лёгкая багемнасць нашай кашулі пагражае абярнуцца цяжкім бомж-стылем.
А далей усё зусім проста: нават ўмення шыць ня трэба, дастаткова ўмець відеть нітку ў іголку. Адвольна расклала і приметала на кашулю палоскі тканіны.
За дзве ночы простегала латкі ніткамі мулінэ. Гэта толькі гучыць сур'ёзна - «Баро», а на самай справе звычайная штопка. Рухацца ўзад-наперад па долевым і папярочным кірунках пункцірам і імкнуцца не сцягваць тканіну. Вось якая прыгажосць у мяне атрымалася.
Замовіла сабе яшчэ адну такую ж кашулю - усё ідэі ў гэтую не ўлезлі.
Дзякуй за ўвагу :)