У годзе 2000-м прэзідэнтам стаў В.В. Пуцін, маёй дачцэ споўнілася тры гады, а я купіў сабе зімовыя чаравікі. На носе была зіма, а мерзнуць я як то не вельмі люблю, таму вось. Звычайныя чаравікі брутальнага выгляду, з шнуркамі і лейб «Dockers». Не лёгкія, не цяжкія, ўнутры мех і цвёрды шкарпэтку.
Гэтыя самыя чаравікі
Зіма на Поўначы ў двухтысячным годзе была як звычайна, доўгая і халодная. Я насіў чаравікі і радаваўся. Вядома, у мінус 50 градусаў яшчэ не прыдумалі абутку, у якой цяпло стаяць без руху, але калі не спыняцца на адным месцы больш, чым на падлогу гадзіны, то чаравікі былі ў самы раз.
Потым была зіма 2001 года, за ёй яшчэ тры зімы, а боты ўсё насіліся і насіліся. У 2004 годзе Пуцін быў абраны ў другі раз, а я воляю лёсаў з'ехаў працаваць у Маскву і такія чаравікі сталі не патрэбныя, але я ўсё роўна ўзяў іх з сабой. Хадзіў у іх да гаража, фарсіў на дачы. Перажылі яны са мной тры маскоўскіх зімы і з прычыны таго, што да гаража і на дачы соллю дарожкі ня пасыпалі, выгляд мелі як толькі, што з крамы. Хацелася купіць новыя чаравікі, але які сэнс купляць новыя, калі гэтыя яшчэ выглядалі як трэба? Вырашыў так, страцяць выгляд ці сапсуюцца, тады ўжо куплю.
У 2005 годзе Д.А. Мядзведзеў стаў віцэ-прэм'ерам, у мяне нарадзіўся сын, а я працягваў насіць гэтыя чаравікі.
У 2007 г. В.У. Пуцін ліха адправіў у адстаўку ўвесь урад, а выдумшчыца лёс яшчэ раз пакруціла і занесла мяне зноў на Крайнюю Поўнач. Разам з чаравікамі.
Я ўсё пазіраў на іх і думаў, як я куплю сабе новыя. Але чаму то старыя чаравікі ня зношваліся і не псаваліся і наогул, ніяк не паказвалі, што збіраюцца на звалку. Яны стаялі ў пярэднім пакоі і здзекліва глядзелі на мяне сваімі тупымі, ужо трохі пацёртымі насамі.
У 2010 г. мэра Масквы Лужкова адправілі ў адстаўку, а мой сын справіў свой маленькі, першы юбілей - 5 гадоў. Раслі дзеці, змянялася краіна, змянялася адзенне, мяняліся машыны, мяняўся на скронях колер маіх валасоў. Не мяняліся толькі чаравікі.
У 2015 г. Расія ахнула першымі ракетамі ў Сірыі, дачка скончыла школу і паступіла ў інстытут, а чаравікі адзначылі сваё пятнаццацігадовыя і здавацца не збіраліся. Прычым мне часам пачынала здавацца, што потым будзе - «дваццаць пяць, чаравікі новыя зноў». Рэальна стваралася адчуванне, што час не толькі над імі не мае ўлады, але і трохі малодзіць. Гэтым яны чым тое няўлоўна нагадвалі састарэлых зорак экрана. У іх сапраўды гэтак жа разгладжвае скура, знікалі маршчыны і маладзеў шнуркі. Дарэчы пра шнуркі - нягледзячы на моцную зацяжку, яны не разу не парваліся! Не ведаю з чаго такога пазаземнага сплецены гэтыя шнуркі, але больш я такой анамаліі ў жыцці не сустракаў.
Сёння на двары 2017 г., зіма. Пазаўчора, у нядзелю я хадзіў у краму і, апранаючы гэтыя чаравікі, паглядзеў на іх, сямнаццацігадовых, задумаўся і вырашыў напісаць тое, што вы прачыталі вышэй.
крыніца