Праект «Клаўстрафобія» быў задуманы як невялікае даследаванне сацыяльных прастор - пад'ездаў у жылых дамах Мінска. Ён павінен быў адказаць на пытанне: чаму людзям так хочацца вынесці асабістае вонкі, у сацыяльнае прастору, і пераўтварыць яго, зыходзячы з сваіх эстэтычных густаў.
Аднак, прызнаюся, адказ на гэтае пытанне я так і не атрымаў - у працэсе здымкі я зразумеў, што няправільна яго сфармуляваў і праект наўрад ці павінен быць кароткатэрміновым. Я прыйшоў да высновы, што трэба задаваць пытанне не аб эстэтычным успрыманні чалавекам навакольнага яго прасторы, а пра яго псіхалагічным бачанні. І, як мне падумалася, варта шукаць фобію, якую сваімі маніпуляцыямі чалавек жадае калі не перамагчы, то хаця б мінімізаваць.
Жывучы ў тыповым доме-шпакоўні ў Мінску і кожны дзень бачачы гэтыя месцы, я зразумеў, што ў мяне клаўстрафобія. Думаю, я не самотны ў сваім страху, бо ў адваротным выпадку сцены пад'ездаў былі б чыстыя.
Пад'езды нашых дамоў - у сваім родзе «клаустрофобные» прасторы. Магчыма, менавіта таму так вялікая наша цяга да таго, каб акультурыць іх, пашырыць, ўпусціць у іх святло, засяліць вобразамі.
Так гэта, ці не, але праект атрымаўся интересным.Он шмат кажа пра людзей, якія ўпрыгожылі свае пад'езды.
А клаўстрафобія - гэта пытанне. Вы згодныя з высновамі, якія зрабіў фатограф?
крыніца