З моманту заканчэння школы ўжо прайшло 9 гадоў. Схадзіў у гэтым годзе на сустрэчу аднакласнікаў. Не вельмі ўжо і хацелася ісці на гэтую сустрэчу, але ўсё-ткі выправіўся.
Пасядзелі з былымі сябрамі ў кафэ. І панеслася.
- У мяне машына за паўсекунды да сотні набірае.
- А ў мяне Бібікаў ўсё ж лепш, чым твая Бібікаў.
- А ў мяне ...
У выніку высветлілася, што я адзін такі нищеброд, які не мае аўтамабіля. Калі дайшла чарга мерацца гаспадаркай, то шчыра сказаў, што не маю асабістага сродкі перамяшчэння (акрамя ровара).
Такога зьдзеку я яшчэ ніколі не бачыў, хоць служыў у войску.
- Ды ты гоніш.
- Бомж ці што?
Слова за слова сябры змаглі даведацца ў мяне, што я праграміст. Цэлымі днямі дапісваю адну з камерцыйных сістэм кіравання сайтам.
Пасля высветлілася, што ўсяго адзін з шасці суразмоўцаў змог купіць машыну за гатоўку, а вось усе астатнія ўзялі свайго звера ў крэдыт. Прычым купіў за гатоўку Ладу.
Яны мне пачалі тлумачыць, што крэдыт - гэта па-сапраўднаму зручна і выдатна.
- Вось скажы, колькі ты зарабляеш у месяц?
- 65 000 рублікаў, калі без шабашек. Часам больш.
Яшчэ хвілін 10 паласкалі мне мозг у тым напрамку, што пара б абзавесціся крэдытам, а лепш дзвюма, каб другім крэдытам гасіць першы кредит.Зачем гэта трэба - не ведаю, можаце не пытацца.
А вось калі па-сапраўднаму здзівіліся знаёмыя, так гэта калі патэлефанавалі мне на тэлефон. Жонка папрасіла заехаць у краму на зваротным шляху за прадуктамі. Уладальнікі дарагіх гаджэтаў проста афігелі ад таго, што я скарыстаўся кнопкавым тэлефонам за 2000 расійскіх рублёў.
крыніца