У бацькі зламаўся электрычны чайнік. Такі пластыкавы, з кнопкай. Что то там праводак адгарэла. Бацька сеў за кухонны стол, разабраў чайнік, ці доўга сцісла ўсё зрабіў і задаволены сабраў яго. Засталася запчастку - металічная правалока даўжынёй сантыметраў 20, пругкая, загнутыя паўкругам, на кончыках ізаляцыя (пры ўсім гэтым чайнік ўключаецца і кіпяціць ваду).
Баця пакруціў яе, уздыхнуў, разабраў чайнік зноў і давай яе прыбудоўваць. Прыбудоўваць яе ўсюды-нікуды не падыходзіць. Зноў сабраў - чайнік працуе. Але запчастку то засталася! Зноў разабраў. І так увесь вечар, сядзіць моўчкі, сапе нічога не кажа нікому.
Праз 3 гадзіны «працы» ён мацюгне, чайнік з запчастак склаў у пакет і раніцай пацягнуў на працу да электрыкам - тыпу яны разбяруцца. У канцы дня электрыкі здаліся. Нясі, кажуць, у службу быту, у рамонт, там можа быць сутыкаліся з такой прыладай. Баці перад маці сорамна прызнацца, што не можа сам адрамантаваць чайнік (рукі ў бати адразу скажу-залатыя), моўчкі вырашыў яшчэ паспрабаваць. Разабраў, запчасткі па стале расклаў, сядзіць тупа на іх глядзіць.
Побач ходзіць маці размаўляе з ім: то сёе, як справы на працы і за гэтай размовай падыходзіць да стала, бярэ «запчастку» і пачынае ўстаўляць яе ў свой бюстгальтар.
Пытаючыся ў бацькі:
- Ты дзе костачку ад бюстгальтара знайшоў? Я яе два дні ўжо шукаю - прапала бясследна, а бо памятаю, на стол паклала.
Бацька крычаў як рэзаны.
крыніца