Вырашыў мой бацька разабраць падмурак старога дома, хто застаўся на ўчастку. І так як век ужо не дазваляў самому гэтым займацца, то ён наняў брыгаду таджыкаў. І вось прыехаў я неяк у госці і ўбачыў, што работнікі неяк не гараць жаданнем займацца цяжкім фізічным працай. Іх брыгадзір - мужык гадоў пяцідзесяці ляніва дзёўб кувалдай падмурак, а астатнія адцягвалі камяні на сметнік.
- Тат, а чаго ў цябе работніка млявыя нейкія? Ты ім не плаціш, ці што? - звярнуўся я да таты.
- Чаму не плачу? Плачу, зразумела. Яны грошы за аб'ём працы атрымліваюць, а не за час.
- Ну вось, працавалі б больш актыўныя, глядзіш, і скончылі хутчэй. Чаго час цягнуць, незразумела ...
- Сын, ну калі ты такі разумны, то ідзі і сам усё зрабі.
- Ну і пайду! - распаліў я.
Я схапіў другую кувалду і пачаў азвярэла дзяўбці падмурак. Прыкладна за дваццаць хвілін мне ўдалося адшчапіць такое ж колькасць каменя, што і дзядку-таджыка.
- Вось, пап, глядзі, можна ж і хутчэй працаваць! - сказаў я бацьку, абціраючы з ілба які выступіў пот.
- Ну, бачу, бачу ... А ты чаго пасеў-то?
- Зараз адпачну крыху і працягну.
Пасядзеў, аддыхаўся трохі, зноў узяўся кувалдай малаціць бетон. На гэты раз мне не ў сілу хапіла на дзесяць хвілін, а гара матэрыялу вырасла зусім незаметно.В гэты час стары таджык з другога боку падмурка ўсё гэтак жа размерана цюкаў сваёй кувалдай. Я адпачыў нейкі час і зноў за кувалду. За ўвесь дзень я змог выканаць такі ж аб'ём работы, што і брыгадзір таджыкаў.
Вечарам я сядзеў на лавачцы і не мог паварушыцца, рукі наогул не працавалі, а спіна не разгіналася. А стары брыгадзір-таджык прыбраў усе свае інструменты, дапамог астатнім давалачы да кантэйнера мяшкі з смеццем, пераапрануўся ў чыстую вопратку і, насвістваючы, адправіўся рыхтаваць на ўсіх вячэру.
Я гэтага старэнькага мудрага таджыка цяпер успамінаю кожны раз, калі мне трэба будзе выканаць нейкую цяжкую або манатонную працу.
крыніца