Маё знаёмства з шэршнямі пачалося ў далёкіх 90-ых. Была ў маіх бацькоў дача збудаваны з двух незразумелых мне дагэтуль вагончыкаў. Ўсякія катафоты прысутнічалі, але памер быў як мінімум дзіўны.
Дык вось у адзін цудоўны дзень пад ашалёўкай вагончыку, дзе захоўваліся садовыя інструменты, завяліся шэршні. Майму бацьку гэта толькі спадабалася: кожны раз, выхопліваючы з-пад пільнага увагі роя граблі ён іржаў: што, зноў злавілі !?
Аднак маці з сястрой гэтая сітуацыя ні кроплі не ўсміхаліся. На ўсе тлумачэнні бати маці глядзела на яго як Індзіра Гандзі на Шуру Балаганава.
Карацей, у суседа быў процігаз. Не са шлангам. З шайбай. Баця мне замяшаную гліны ў вядры. Даў стары плашч з кожзама. Заматлялі мяне шалікамі - шыю і запясці. Вырашана было замазаць шчыліны, адкуль вылятаюць шэршні. Баця ўстаў крыху ў баку на дзяжурства. З венікам.
Наогул - а мне было гадоў 10 - я адчуў сябе касманаўтам. Але, ня доўга. Пры спробе замураваць асноўную магістраль шэршняў яны пакрыўдзіліся. Палезлі пад шалікі і хусткі. Магутныя стварэньню.
Дарэчы бздура, што чалавек гіне ад трох укусаў шэршняў - я атрымаў не менш 30-ці. У запясце і шыю - ведаюць, гады, куды кусаць.
З крыкамі я пабег да Баці. За мной і рой паляцеў. Я да Баці, а ён з венікам ад меня.А тут яшчэ і натоўп з дачнага аўтобуса выйшла і назірае, як мужык з венікам бяжыць ад малога ў плашчы з кожзама і процігазе. Дарэчы - гэта былі 90-е і заходняя Беларусь. І ажыятаж вакол Чарнобыля быў у самым апагеі.
Не ўсе зразумелі, што і як, але ад шэршняў я пазбавіўся. Яны перакінуліся на натоўп. Праўда, у рэшце рэшт, я страціў прытомнасць. Доўга потым па горадзе розныя чуткі хадзілі.
Далей я вырас, бацька памёр. І вось ужо я выконваю функцыі дарослых. Пабудаваны дом. Жонка, дзіця. І ў нашым падмурку ізноў гэтыя сволачы завяліся. Пачытаў у інэце: дыхлафос i iнш. А вось адсмоктваннем, таварышы, дыхлафос i iнш іх толькі ўзбуджае.
Успомніў, зноў, гісторыю з дзяцінства.
Калісьці ў савецкіх дамах жылі прусы - ім было чаго пажраць. І гэта была праблема! Пакуль бацькоў дома не было, я збудаваў засланку з кардона, за ёй на жалезную сподачак паклаў салідны кавалак серы, падпаліў. Уключыў вентылятар. Струмень паветра серу не тушыў, бо была кардонная засланка. Сам схаваўся ў сваім пакоі, ніжняе прастора паміж дзвярыма і падлогай заткнуў коўдрай. Сяджу і думаю, што нешта забыўся. Пацук! У мяне на вольным пасяленні насяляла пацук! Гляджу - хтосьці тыкаецца з таго боку коўдры. Прыадчыніў - ўрываецца адурманеная пацук і з разбегу галавой ўразаецца ў ножку піяніна. Бедная.
Потым пачуўся званок. Тэлефон быў у мяне ў пакоі. Аказалася, усе мае суседзі ўжо на лесвічнай пляцоўцы. Дыхаць няма чым. Я набраў паветру ў лёгкія, адчыніў дзверы - і дыхаць на лесвічнай клетцы стала няма чым нікому.
Здохло ўсё: кветкі, прусакі, калаўроткі ў кветкавых чыгунах. Всё! Ой, доўга мне гэта потым ўзгадвалі.
Дык вось - шэршні завяліся ў мяне ў падмурку. Падлогу ў мяне на лагах. У падмурку - дзіркі. Паназіраўшы заўважыў, што гэтыя пачвары залятаюць у вентыляцыйныя дзіркі падмурка. У падмосце. Ня мудруючы я падкраўся і заткнуў гэтыя дзіркі. І ўзрадаваўся.
А ў прыбіральні падлогу то ў мяне быў не дарабілі. Там было паведамленне з падполля. І жонка пайшла ў туалет. Я не ведаю якім цудам ні адна з сотняў гэтых стварэнняў яе ні разу не ўкусіла. Але адрэналінчыку яна атрымала.
Было вырашана змагацца старым метадам. Падпаленая сера - помпу ў падмосце. Шэршні разляцеліся. Але відаць у іх там жыла свая нейкая каралева "Меркель", якая здохла. І больш яны не вярнуліся.
Давиче, сяджу з дзіцём у альтанцы і з'яўляецца гэтая рыкаючым стварэньне.
Відаць, што нешта выглядвае ў на гарышчы маёй альтанкі. Прычым доўга. Да мяне дайшло - разведчык. Шукае месца, куды засяліць "Меркель". А мы з дзіцём гулялі ў бадмінтон. Узяў я ракетку і як лупянуў. Што вы думаеце? Ён адляцеў ад ракеткі і кусала мяне ў плячо. Сэт я прайграў, але матч выйграў. Мне ўдалося прыціснуць шэршняў ракеткай да травы. Сыну было сказана:
- Глядзі Святаслаў, гэта - вялікая полосатая муха. Гэтых стварэнняў трэба забіваць. І раздушыў тапкам.
крыніца