Складаная форма, выдатны падбор колеру, практычна архітэктурнае пабудова - работы Уладзіміра Юдзіна, вядомага ў творчым свеце як Уладзімір Лепота, пры ўсёй дасканалай выверанасці дзівяць казачнасцю і гуллівасцю кампазіцыі. Незвычайны аўтарскі падыход да керамікі і пешчанай гады любоў да самога матэрыялу падарылі майстру найглыбейшую сімпатыю публікі.
У сённяшнім інтэрв'ю Уладзімір, які стаў уладальнікам ганаровага звання аўтара «Работы года 2016» на Кірмашы Майстроў, раскажа пра стыль «Сарві-галава», невядомага майстра, пра будучыню ручной працы і тым, што па-сапраўднаму падтрымлівае мастака.
- Уладзімір, год назад чытачы ўжо сустракаліся з Вамі на старонках Часопіса, і нам вельмі прыемна пагутарыць ізноў. А для Вас год - гэта шмат ці мала? Што паспела змяніцца ў Вашай жыцця, якімі новымі дасягненнямі Вы хацелі б падзяліцца з чытачамі?
- Час вельмі хутка праляцела! Здавалася б, зусім нядаўна было, а ўжо год прайшоў. Тым не менш, паспела адбыцца некалькі станоўчых падзей. Самае галоўнае - мая любімая жонка падарыла мне чацвёртага дзіцяці, чаму я вельмі рады! Яшчэ адна падзея - я нарэшце-то пераехаў у больш зручную майстэрню, але пра гэта крыху ніжэй.Зараз я працую сумесна са сваім дарагім пляменнікам, Дзмітрыем. Таму, калі ўбачыце ў апісанні, што гэта праца чалядніка, не палохайцеся - усё дзеецца пад маім пільным позіркам. За якасць адказваю! Дарэчы, на падыходзе некалькі вельмі цікавых і атмасферных работ ад яго. сачыце :)
- Нам падалося, што агульны дух Вашых новых прац стаў некалькі іншым - з'явіліся ўсходнія матывы і нешта з казак Пушкіна. А ці змянілася нешта тэхнічна, адкрылі Ці Вы для сябе новыя напрамкі ў кераміцы?
- Так, усходняя тэма, гэта настолькі бязмежнае поле для творчасці, невычэрпная крыніца натхнення!
Асабліва арабескі - бясконца які расце арнамент, які можна спыніць у любым месцы і працягнуць у адным без парушэння цэласнасці ўзору. Адкрыў з захапленнем кераміку крымска-татарскіх мастакоў, у прыватнасці Рустэма Скибина і яго вучняў. Вельмі самастойная і самабытная, геаметрычна вывераная і строгая, і ў той жа час вельмі яркая і эмацыйная. Мне яшчэ да такога трэба расці і расці!
Зараз асвойваю тэхніку «Cuerda seca», так званая «сухая вяроўка». Спачатку малюецца контур адмысловым складам, затым наносіцца глазуру. Сам контур стварае мяжу і не дае змяшацца суседнім глазуры. Асабліва па душы гэтая тэхніка прыйдзецца тым, хто любіў у дзяцінстве кніжкі-размалёўкі. Усе рознакаляровыя домікі я распісваю па гэтай тэхналогіі.
- А ці ёсць у Вашых планах стварэнне на Кірмашы Майстроў другога крамы з працамі ў іншых тэхніках, з іншых матэрыялаў?
- Вельмі нават магчыма :) Мая першая прафесія - сталяр, таму дрэва для мяне не менш значны матэрыял. Калі і адкрыецца такую краму, то ў ім будзе вельмі шмат розных драўляных цацак і галаваломак. Вельмі шмат ідэй, якія хочуць быць рэалізаванымі ў дрэве.
- Як прасоўваецца Ваша праца над уласным домам? І раскажыце падрабязней, як жа ідзе справу з асабістай майстэрні?
- Вядома, за год я пакуль не паспеў пабудаваць дом ... Вось з майстэрні лепей - яна ўжо ёсць :) Такая невялікая, утульная і светлая. Нават кавалачак ракі Волгі відаць з акна.
У кожнага мастака, які хоча развівацца, пытанне майстэрні са свабодным доступам у любы час павінен быць абавязкова вырашана. А праблема індывідуальнай майстэрні для кераміста - асаблівы выпадак. Калі ў вас ёсць асабістая прастора для свабоднай творчасці, то віншую! Ваша працоўнае месца толькі для вас, вашай гліны і вашых інструментаў! Ніхто вас не пацесніць і ня знясе твор тыднёвага працы. Вашу гліну ніхто не возьме пазыку як раз у той момант, калі ў вас заказ на «10 тысяч фірмовых свістулек». Вашы вырабы сушацца без сораму, што хто-то неспадзявана сарве з іх пакет і яны патрэскаюцца ад экстрэмальна хуткай сушкі. Вы самі сочыце за чысцінёй у сваёй майстэрні і не спатыкаліся пастаянна аб кімсьці забыты з мінулага года кавалак засохлай гліны. У вас ёсць асабісты ганчарны круг? Вы шчасліўчык! Зараз вам не трэба стаяць у чарзе і чакаць, пакуль круг вызваліцца і пяройдзе да вас на запаветныя паўгадзіны. Прычым Адмытая і высушаным. Ваша асабістая печ гатовая абпальваць ў любы час, а не калі напоўніцца разнастайнымі вырабамі дзясятка аматараў полепить. Вас ніхто ня згоніць з памяшкання, таму што працоўны дзень скончыўся і ўсе нармальныя людзі павінны ісці строем па сваіх хатах. Вы самі плануеце, калі вам прыходзіць, а калі сыходзіць. І сыходзіць наогул, калі яшчэ трэба столькі ўсяго матэрыялізаваць.
- Абыходзіцца мінімумам або атачаць сябе мілымі, прыемнымі рэчамі? Добрая пасудзіна, на Ваш погляд, гэта раскоша ці неабходнасць?
- Мой выбар - гэта простая недарагая начынне. У нас у сям'і посуд - расходны матэрыял. Не таму што шпурляе ёю ад няма чаго рабіць, а таму што дзеці мыюць. Часта бывае так: памыў, выпусціў. Чысценькія аскепкі ляжаць у сметніцы ...
Я ўвогуле прыхільнік чыста практычных рэчаў, для мяне «пажадлівасці вачэй маіх» - неапраўданыя марнаванні. Разнастайныя прадметы хатняга дэкору, фарфоравыя статуэткі, вазы-карціны-кандэлябры, гадзіны антыкварныя - не для мяне.
Вельмі сумняваюся, што купіў бы сабе што-небудзь з асартыменту сваёй крамы. Ну, хіба толькі пару падсвечнікаў-замкаў. Ну, сервизик невялікі яшчэ можна. Фантанчык ... І ўсё. Начнік ў дзіцячую ... Гадзінічкі ...
- Раскажыце нам пра чайныя сервізы «Вясёлкавы Горад», які стаў Працай 2016 года на Кірмашы Майстроў. Віншуем яшчэ раз!
Як зарадзілася сама яго ідэя, чым Вы натхняліся. Колькі часу ў Вас сышло на стварэнне гэтага шэдэўра, ці ўсё яго часткі нарадзіліся з першага разу?
- Адразу скажу, ідэя не мая! Даўным даўно на адной інтэрнэт-барахолцы я ўбачыў стары англійская набор для спецый, як раз у выглядзе хатак. Яны былі ў фарфоры, чыста белыя, без роспісу. Потым наткнуўся на наборы ад Lenox, ужо каляровыя.
А я развіў гэтую ідэю, ператварыўшы гэта ў сервіз: домікі набылі трохі колеру, і сталі трансфармуемых. Гэта значыць, іх можна было ставіць адзін на аднаго. Так з'явіўся «Чайны сервіз архітэктара" Гарадок "». Затым адна з заказніцу захацела бачыць «Гарадок» рознакаляровым - і атрымаўся сервіз «Галандыя». І толькі пасля гэтага я паспрабаваў распісаць сервіз ў зусім вольным стылі. Тут і зентангл з дудлингом, і элементы псіхадэлік. Атрымаўся гэтакі забіяцкі сервіз «сарві-галава», ці нават «вырві-вока» месцамі. Ніякіх правілаў цветопостроения і орнаментирования :) Затое вельмі яркі і пазітыўны!
«Гарадок», першая версія:
Водгук пакупніка Паліны пра сервізы Уладзіміра:
«Праца вышэйшага майстэрства і якасці! Майстар ўклаў ня кавалачак, а ўсю душу ў гэта тварэнне! А наколькі вытанчана ідуць роспісу па ўсіх паверхнях прадметаў. Так і хочацца іх доўга і ўважліва разглядаць ».
- Якая была Ваша рэакцыя, калі сервіз стаў працай дня? Сачылі за галасаваннем? :) Раскажыце пра свае адчуванні!
- О, гэты весяленькі дзянёк! Вядома, сачыў за галасаваньнем :) А хто не сочыць з майстроў, чые працы трапляюць у гэты раздзел? Таксама, як і я, сядзяць і глядзяць на тую запаветную лічбачкі, абнаўляючы старонку кожныя паўхвіліны. Так, гэтак жа было? І так цэлы дзень, а потым, калі ўбачыў што лік сышло ў далёкую далеч, толькі тады супакоіўся, як быццам нешта важнае зрабіў. Але на самой справе гэтая перамога здарылася толькі дзякуючы вам, дарагія майстры і госці Кірмашы Майстроў!Яшчэ раз хачу падзякаваць усім, хто прагаласаваў за гэты сервіз! Усім велізарнае дзякуй! Вашу ўвагу вельмі шмат для мяне значыць. Кожнаму мастаку неабходная зваротная рэакцыя на яго творчасць. Нават калі мастак кажа, што робіць толькі для сябе, ён усё роўна падсвядома прадумвае, якую рэакцыю выкліча ў грамадстве тая ці іншая яго праца. А станоўчая рэакцыя - вельмі вялікі стымул развівацца.
- Як аўтар лепшай працы 2016 года Вы атрымалі выдатныя падарункі ад Kitfort. Яны Вам спадабаліся, ужо паспелі выпрабаваць іх у справе?
- Так, вялікі дзякуй за цудоўныя прызы! Уся сям'я проста ў захапленні :) Некалькі дзён мы вывучалі гэтыя прыборы. Пакуль не ўсё ўдалося выпрабаваць, праверыць у справе. Але, думаю, усе прыемныя моманты яшчэ наперадзе. Асабліва рада мая жонка, цяпер па хаце хоць што-то стане лягчэй рабіць!
- Вашы працы складаныя, цікавыя, пазнавальныя. А сутыкаліся Ці Вы калі-небудзь з перайманнем сваёй творчасці?
- Вось каб прама адзін-у-адзін, няма, на жаль не сутыкаўся. Быў бы вельмі рады ўбачыць работы майстра, які натхніўшыся маёй творчасцю, у выніку стварыў яшчэ больш цікавыя працы. Так бы мовіць, развіў тэму, мадэрнізаваў і ўдасканаліў. Мяркую, што яны ўсё ж ёсць, проста ў мяне няма «усёвідушчага вока», каб гэта заўважыць.
Ніколі не скажу, што ўсё, што я стварыў - гэта толькі маё, ад ідэі да ўвасаблення. Я таксама запазычвае чыю-то ідэю і будую на яе аснове нешта нязначна адрознае ад першакрыніцы. Нехта возьме за ідэю маю працу і створыць на аснове гэтага свой шэдэўр. І гэтак далей. Не разумею плагіят у чыстым выглядзе, калі слепа капіююць адзін да аднаго, ня прыўносячы ў сваю працу сваё, асабістае. Але калі копія лепш арыгінала, я зусім ня супраць. Так што, падглядваць і рабіце лепей! (Гэта я пра свае работы). І самі дасканаласці! Немагчыма развівацца, «варясь» толькі ў сваёй творчасці, неўзабаве там будзе балота. У нас ёсць доступ да акіяну чалавечай думкі, адкуль можна чэрпаць колькі заўгодна, а затым самім напаўняць яго на карысць тых, хто шукае.
- А што самае незвычайнае ёсць ў Вашым асабістым «вишлисте», спісе жаданняў?
- У мяне ёсць адна мара - удзельнічаць як аўтар або сааўтар ў стварэнні парка адпачынку, куды можна прыйсці ўсёй сям'ёй і акунуцца ў казачную атмасферу. Там былі б разнастайныя дзіцячыя «лазалки», крэпасці і лабірынты. У кустах бы хаваліся таямнічыя істоты, якіх яшчэ трэба пастарацца пашукаць. У невялікіх ставок з прэснай вадой б'юць рознакаляровыя фантанчыкі, «растуць» фантастычныя расліны. У вячэрні час загараецца разнастайная ілюмінацыя і ўвесь парк апускаецца ў асаблівую містычную атмасферу. Што самае галоўнае - усё элементы гэтага парку злеплены ўручную: лаўкі, скульптуры, крэпасці, сцены. Казачны свет, створаны рукамі майстроў-скульптараў. Мінімум пластыка, максімум прыродных матэрыялаў. Такая вось карцінка марыцца. Падобныя тэматычныя паркі ёсць у многіх буйных гарадах, але там дзе я жыву, падобнага пакуль няма.
- Сярод Вашых работ ёсць некалькі казачных ліхтарыкаў-падсвечнікаў. А калі б Вы паспрабавалі казку ня вылепіць, а напісаць, хто ў ёй быў бы галоўным героем? Якой была б гэтая гісторыя?
- Галоўны герой быў бы Невядомы Майстар, які рабіў і дарыў людзям свецяцца ліхтарыкі, цяпло якіх ацаляе хваробы, а святло дае душэўны спакой ...
- Што такое, у Вашым разуменні, вядомасць? Імкнецеся Ці Вы да яе?
- У сваім родным горадзе пэўная колькасьць людзей ведаюць мяне як простага выкладчыка лепкі. І мне гэтага дастаткова! Дык жа і ёсць, ня больш, не менш.
Наяўнасць вядомасці, я мяркую, накладвае дадатковую адказнасць на некаторыя сферы жыцця. За вамі ўвесь час назіраюць, многія чакаюць ад вас чарговага прарыву, хіта. Хто хоча ўвесь час быць на хвалі ўсеагульнай увагі, таму трэба ўвесь час выдаваць своимпоклонникам порцыю культурнага шоку. Гэта вымотвае і спусташае. Гэты шлях не для мяне, я звычайны кераміст-аматар, у якога часам фантазія разыгрываецца. А я стараюся яе матэрыялізаваць. У гліне.
- Ці лічыце Вы сябе прыкладам для пераймання і чаму?
- Лічыць самога сябе прыкладам для пераймання - гэта шлях да высакамернасці і пыхі. Ўва мне няма нічога такога, каб ставіць гэта ў прыклад іншым, ганарыцца гэтым. Я лепш пагляджу на сапраўдных Прафесіяналаў, якія дасягнулі вышынь у сваёй справе. Ёсць вялікая колькасць мастакоў, на творчасць якіх я гляджу з вялікім захапленнем. Мне яшчэ да іх далёка-далёка, а да ўзроўню некаторых мне, верагодна, так і не дацягнуцца ...Вельмі хачу выказаць сваю ўдзячнасць тым мастакам, якія далі вялікі штуршок у маім развіцці і натхнілі тысячы людзей на стварэнне сваіх уласных твораў. Іх імёны ўсім вядомыя, і гэта сапраўды майстры сваёй справы, сапраўдныя прафесіяналы. У прыватнасці, Майстэрня маёлікі Паўлавай і Шепелева з Яраслаўля, з іх бачаннем руска-народных казак; знакамітыя парцалянавыя звяркі ад Лявонцьева і Стасенка; Julia Roxburgh з вельмі экспрэсіўным стылем дэкарыравання пасудзін; Natalya Sots і яе вясёлыя шагаючыя чайнікі; мастак фантастычных светаў Daniel Mirriam ... І многія-многія іншыя, якія сталі сапраўдным прыкладам для пераймання.
Гэтак жа хачу выказаць пашану і павагу свайму неафіцыйнаму настаўніку, Афимьиной Вользе Альбертаўна, якая мне паказала, як Майстар, усёй душой захоплены ў сваю справу, можа запальваць і натхняць, ад усяго сэрца дзелячыся сваімі ведамі і ўменнямі са сваімі вучнямі. Вялікі Вам паклон, Вольга Альбертаўна!
- Якая будучыня, на Вашу думку, чакае ручную працу, індывідуальнае творчасць у бліжэйшыя некалькі гадоў?
- Думаю, рынак вырабаў ручной працы не моцна вырасце. Але сама сфера індывідуальнай творчасці будзе развівацца, і вось чаму ... Чалавек - істота першапачаткова творчае, яму ўласціва самовыражаться праз стварэнне, проста некаторыя гэта забыліся. А калі ўспамінаюць, з сумам мараць пра гэта. Большасць людзей, якія працуюць у горадзе, практычна нічога не вырабляе, ня будуе. Вялікія масы сканцэнтраваны ў офісах, канторах, установах. Суцэльны абслугоўваючы персанал у сэрвіснай эканоміцы.
Прасядзеў чалавек на такой працы ўвесь дзень, план накшталт выканаў, а задавальнення няма. Прыйшоў дадому, стомлены і няшчасны, таму што сілы былі выдаткаваныя марна. І ён шукае, куды б прымяніць сябе. Для мужчын гэта асабліва крытычна, у кватэры яму проста няма дзе разгарнуцца. Бясконцыя рамонты пакояў і валтузня з аўтамабілем - следства гэтай праблемы. Нехта пачынае майстраваць сумесна з дзецьмі, з захапленнем ўцягваючыся ў працэс. Для большасці гэтага дастаткова. Хтосьці ідзе далей, і ім у дапамогу - хутка развіваецца рынак матэрыялаў і інструментаў для хатняга рукадзелля, разнастайныя майстар-класы і навучальныя методыкі. Гэта ўсё спрыяе папулярызацыі індывідуальнай творчасці, і таму ўсё больш і больш людзей набываюць магчымасць выказаць сябе ў творчасці, праявіць свой талент, які, як вядома, ёсць у кожнага. Толькі твор, створанае сваімі рукамі і ўменнямі, прыносіць шчасце. Жадаю ўсім знайсці сваю сапраўдную сьцежку і пакліканне. Поспехі нам усім у гэтай нялёгкай і захапляльнае справе!
крыніца