Петя, дадому! - гучна паклікала жанчына з балкона з хаты насупраць. - Я каму кажу! Вячэра стыне! - Зара, - прабурчаў пацанчик ў зялёных шортах і перавальваючыся, пайшоў у дом.
- А я з маладых, можна сказаць, пазногцяў прывучыўся своечасова прыходзіць вечарамі дадому, - сказаў мне сябар дзяцінства Уладзік.
- Бабуля прывучыла. - Чэ, у кут ставіла?
- Калі б! - уздыхнуў Уладзік. - Ты ж памятаеш маю нябожчыцу бабулю?
- Яна ў цябе накшталт казашка была?
Магрипа-апа заўсёды хадзіла з пакрытым белым хусткай галавой, у доўгім, да пят, зялёнай сукенцы, і па-руску казала хоць і бойка, але з невымоўным акцэнтам.
Напрыклад, яна прамаўляла не «шафёр», а «шОпер» (гэта значыць літару «ф» вымаўляла як «п», ды і націск рабіла на першы склад). Не давалася Магрипе-апа чамусьці і літара «ў».
Іхняга суседа Валодзю яна клікала Болёдя.
- Ага, - пацвердзіў Уладзік. - казашка. А дзед хахол.
Уладзік вонкава пайшоў у сваю бабку-казашка: цёмнавалосы, скуласты, з прыжмуранымі вачыма. Зрэшты, я ніколі не задумваўся пра яго нацыянальнасці, як і ён, мяркую, пра маю.
У нас быў агульны двор, агульная кампанія, агульныя гульні, а больш нам нічога і не трэба было. І калі наша сям'я пераехала ў горад, мне вельмі не хапала той нашай вясёлай кампаніі, і ў першую чаргу Уладзіслава.
*
- Аднойчы мае бацькі з'ехалі на вяселле да сваякоў, - працягнуў свой аповяд мой сябар дзяцінства. - Навучальны год ужо пачаўся, так што дома засталіся я і бабуля Магрипа.
І вось я ў першы ж дзень загуляўся ў нас у двары і забыўся, што трэба ісці на вячэру. А бабуля раз паклікала мяне з балкона, два. А я нуль увагі.
І тады бабуля як крыкне на ўвесь двор: - Блядик, ідзі кушить дадому! Кушить стыне! Бляяядик, домооой!
Я прыбег я дахаты як апараны, абы бабуля змоўкла. А як мне потым прыйшлося біцца з пацанамі, каб яны перасталі называць мяне Блядиком ...
Отсмеявшісь, я прыабняў Уладзіслава за плечы:
- Ну што, дарагі мой ...
- Толькі паспрабуй перадражніў маю незабыўнага бабулю, заб'ю! - адразу ж перапынiў мяне сябар дзяцінства.
- ... Дарагі мой Уладзіслаў, пайшлі за стол! - працягнуў я. - У мяне нарадзіўся тост: за нашых мілых бабуль.
- Гэта можна, - з палёгкай уздыхнуў Уладзік. - Пайшлі!
- Слухай, а яна не спрабавала цябе зваць не скарочаным, а поўным імем? - нявінна спытаў я, калі мы выпілі яшчэ па граммулечке.
- Гэта як? Блядислябом, ці што? - пакрыўджана перапытаў Уладзік.
Першым пад стол папоўз я ...
PS. прабачце, калі камусьці гэта падаецца не зусім цэнзурныя, але змяніць слова я не захацела.
крыніца