Elke naaldvrou bestaan altyd 'n paar segmente van die stof, wat lê "net in geval" of "mag nodig wees" of "en hoe kan hulle glad nie uitgegooi word nie." Hulle kan jare lank lê en wag vir hul lot om aangepas te word. Dit is dit van so 'n afsny van katoenstof, waaruit oorspronklik byvoorbeeld beddegoed gesaai is, sal ons servette vir die eettafel maak.
Slegs servette sal ons nie naaldwerk nie, maar netjies garen.
Ons sal nodig hê: lap, garing (katoen, akriel of gemengde garen), nie vet nie, ongeveer 200-250 m per 50 g, haak №1.5-1.8, dik naald of aal, klere naalde.
Sny die weefsel gesnyde vierkantige of reghoekige vorm, bevestig die rande van die binnekant (ongeveer 0.7-1 cm) deur die Portnis-naalde, begin. Na dieselfde afstand (in ons geval, 1,2 cm) maak 'n dik naald gate in die weefsel.
Nou begin ons die band. Trek die lus aan die voorkant (lap met 'n buiging aan die verkeerde kant). Kontroleer 2 kolomme sonder nakid.
Volgende * 1 luglus en die volgende gat 3 van die kolom sonder 'n nakid *.
Gaan voort deur die omtrek van die weefsel van * en na *.
Op die hoekige deel, in plaas van 1 luglus, gaan na 3 luglusse, en kyk na die kolomme na een basis.
Aan die einde van brei, kyk na 'n ander ontbrekende kolom in die aanvanklike basis, vas en sny die draad.
Alles is jou stofrit en lyk netjies en goed onderhou. So 'n stof (afhangende van die grootte) kan dien as servette, handdoeke, beddegoed, ens.
Die voorgestelde metode om die rand van die hekel te versterk en die verbindings met sy hulpdele van die stof of vel kan die "elegante oplossing vir hierdie operasie genoem word" (dit is wat die Franse ensiklopedie vir brei). Ongelukkig betaal tydskrifte en boeke oor naaldwerk sulke "trifles" baie aandag, hoewel hulle nie van hulle afhang van die feit dat hulle nie minder is as die vaardigheid van die naaldwerk om hekel en brei naalde te hanteer nie.
Iemand, 'n kombinasie van 'n tamboeryn met breihekel, kan onnodige komplikasie lyk. In die literatuur oor brei is 'n ander metode baie meer gewild: langs die rand van die velloster op 'n gelyke gapings word die gate deurboor, waarin die haak dan geadministreer word wanneer die rand opgelê word. Wanneer dit met 'n lap werk, word dit gewoonlik aangeraai om die binding van die rande met die deurboorgate te kombineer. Dit wil voorkom of alles so eenvoudig is, waarom so min werk in die lappiestegniek op hierdie manier gemaak? Vertrou op jou "naaldwerkwaarnemings" wat ek soos volg kan beantwoord: Eerstens sal nie elke stof of vel so 'n gereelde punksie op die rand weerstaan nie; Tweedens, om die verdikking van die rand te vermy met hierdie metode van verpligtinge sal slegs in staat wees op die Meester van Ekstra Klas.
Hoe lank en suksesvol gebruik 'n tamboerynsaad as baie bekostigbare en skouspelagtige uiterlike manier om werk van die vel te versier, voel of weefsel vertel is. Dit is baie later om dit met breihekel te kombineer, maar dit het nie die erkenning van die "Unie" verhoed as een van die suksesvolste maniere om dele van stof en leer te verbind nie.
Dit is absoluut nie nodig om 'n tamboeryn handmatig uit te voer nie, maar die voordeel van die meeste naaimasjiene is geleer om sy nabootsing vir meer as twee dekades te vervul, wat dit merkbaar maak om met dekades te werk, en dan is die honderde dinge groot op die bedoeling.
In die foto's van links word twee weergawes van die verpligtinge getoon: langs die rand self en met 'n klein toevlug daaruit. Die eerste opsie word aangeraai om slegs vir die weefsels of tipes leer gebruik te word, in die sterkte en swaartekrag van die rand waarvan daar soliede vertroue is, met die geringste twyfel dat dit beter is om die tweede opsie te gebruik.
Vir 'n tamboeryn word duursame katoen of sintetiese drade gekies, waarvan die dikte merkbaar minder moet wees as dié wat vir brei gekies word.
Vir werk is enige weefselsterkte en digtheid geskik: van lugorganza tot dik vilt. 'N Baie ekspressiewe kombinasie van veelkleurige kleppe en monofoniese drade word verkry. Klein lyk en gemaak in die lapwerk tegniek in die voorgestelde manier om uit die vel uit te werk.