Wat vandag deur die buitelandse woord "handgemaakte" aangedui word, was in die Sowjet-Unie eenvoudig: "naaldwerk". Aangesien die keuse van goedere in die winkels klein, tuisgemaakte vase, kaste, hangende gordyne in die deuropening en klein snuisterye is altyd in woonstelle wat vir hulself geskik is. Interessant genoeg, met 'n groot verskeidenheid nutmateriale, het slegs sommige modelle gewildheid verkry.
Weef van druppels
Hierdie vaardigheid kan as deel van 'n eienaardige hospitaal subkultuur beskou word, wat in die tweede helfte van die 20ste eeu in die USSR gevorm is. Ervaring en tegnieke is direk in die wyke van "ou-timers" na "beginner" oorgedra. Almal wat in Sowjet-mediese instellings lê, het waarskynlik die geleentheid gehad om die "media" van hierdie tegniek te ontmoet. Van die hospitale van die handwerk het natuurlik dan na die bestellings gekom en die voorruit van motors of stof op die rakke versier. Waarom hierdie tegniek presies hospitaalvermaak geword het, in beginsel is dit duidelik - slegs daar het mense twee belangrike komponente in die oorskot gehad: onnodige buise van druppels en vrye tyd.
Trouens, die tegniek van weef van druppers is nodusse van makrame. 'N Antieke roman weef, aangepas vir plastiekbuise, het egter nie in 'n verskeidenheid modelle verskil nie, tipes "hospitaal-aandenkings" was nie te veel nie. Meer skaars - paddas en uile. Spesiale Chic is beskou as skildery 'n finale produk. Sy is gedoen met die hulp van mangartage, jodium en kweekblom ('n uitstekende voorbeeld van die aanpassing van bemeestering aan die habitat).
Van poskaarte
In enige Sowjet-familie kan jy pakkies ou poskaarte vind. Helder prente van dik papier het geleidelik in die naaldwerk begin gebruik. Meestal van hulle is kissies. Die mees ou, waarskynlik, die tegniek waar die gesnede dele van die produk eenvoudig deur dekoratiewe steke gestik word. Terselfdertyd het die tekeninge self 'n belangrike rol gespeel, sodat hulle dit noukeurig moes kies.
In die 1980's het Sowjet-vroue die "eetgerei-epidemie" gedek - onder die naaldwerke was daar 'n oorspronklike metode om 'n nuwe soort handwerk te vervaardig. Hierdie metode kan vandag "Modular Origami" genoem word, miskien is dit van daar af geleen, hoewel hy ook soos 'n weef van Beresta lyk. Die poskaarte wat in verskeie dele gesny is, was in afsonderlike besonderhede en dan gekoppel aan 'n helder "papierkonstrukteur". Dit was dus moontlik om 'n vaas of swall as 'n globale projek te versamel - gordyne in die deuropening, maar vir die laaste poskaart moes ek op alle gesinne versamel.
Daar was nog 'n variasie op die onderwerp van die gordyn. In hierdie geval word tekort, maar so 'n gunsteling bamboesgordyne word nagemaak. Strips van poskaarte is gedraai en met mekaar vasgemaak met behulp van gewone skryfbehoeftes. Dikwels het so 'n naaldwerk 'n ware familiesaak geword, wat toegelaat het om lang aande te slaag.
Van wedstryde
Aanpassende huise benodig vaardighede en groot perfeksie. Miskien is dit die enigste voorkoms van handwerk uit hierdie keuse, wat vandag lewendig kan lewe en ontwikkel. Moderne Matchmaking Masters skep werklike meesterstukke van hierdie long en hoë bergagtige materiaal. Sowjet-skoolkinders het die meeste dikwels geweet hoe om klein huise te maak, en die goeroes van hierdie kuns het vir 'n huis met 'n meul gewag.
Van draad
Hierdie soort handwerk het die seuns meestal bemeester. Sommige gelukkig is die materiaal wat ouers uitgereik het, en die res het hulself hanteer - hulle was op soek na 'n draad waar hulle sou hê. Hierdie kuns is onderskei deur volledige vryheid. Dit het gewilde modelle gehad, maar in beginsel was die meesters vry in hul fantasieë, sodat hulle uiteenlopend en met die siel geskep is.
Herinneringe van die Sowjet-era veroorsaak dikwels 'n glimlag, maar soms kan nostalgie baie duur wees: waarom die Sowjet-Kersfees-speelgoed honderde duisende kos en hoe om die skat in die ou chem te erken.