Die kamera in die huis van die ou vrou het getoon dat sy alleen gedoen het.
Hierdie oulike 98-jarige vrou word Mary Tony genoem. Amerikaanse vrou woon alleen in sy klein huis en probeer om sy dae so blydskap as moontlik te kry. Sonlig, wind, speel deur blare, voëls op bome in die tuin - hierdie alledaagse beweerde roetine het Maria 'n onoorkomelike melancholie veroorsaak.
Binnekort het alles verander. Maria het begin om na die plaaslike sentrum te gaan vir bejaardes, waar sy maklik vir 'n paar uur kon vergeet van haar verlange. Maar hierdie keer was alles anders - 'n rolprentpersoneel het na die sentrum gekom. Tydens die verfilming het Maria spesiaal gevoel, met egte lag wat haar emosies uitdruk.
Die sentrumpersoneel het probeer om die lewe van bejaardes te verlig. "Wanneer hulle huis toe gaan en nie die volgende dag meer kom nie, want daar is nie meer hulle nie, probeer ek om te hoop dat die laaste dag van my lewe hulle in vreugde spandeer het," sê die sentrum van die sentrum. Toe joernaliste haar gevra het waarom hierdie werk vir haar so belangrik lyk, het sy net geantwoord: "Hulle is lewende mense. Hulle het sorg nodig. En hulle is nie minder belangrik as ander jonger nie. "
Eendag het die bus een keer weer Maria uit die huis geneem, in haar oë was daar nog groot hartseer - eensaamheid het 'n onuitwisbare punt op haar gelaat. Die merkwaardige groep het gevra wat sy gewoonlik gedurende die dag handel. "Wat moet ek doen? Waar gaan ek gaan? Ek is alleen. Ek kan nie hoor nie. Ek sien nie. Ek kan nie saam met my niggies leef nie - hulle het hul eie gesinne, "het sy geantwoord, sug. "Elke aand sien ek uit na die volgende oggend om na die sentrum te gaan." Ek hou regtig daarvan daar. Maar op Saterdae en Sondae is daar niemand daar nie. "
Die gebreekte stem van Maria het gesê dat sy gedurende hierdie twee lang dae gedoen het: "Ek neem promosie tydskrifte en die Rb van hul bladsye op strepe. Toe sny ek hierdie stroke in klein stukkies, gooi dit in 'n papiersak, en dan in die vullis. Ek moet iets doen, anders sal ek mal wees. "
Nadat u dit geleer het, kon die personeel van die sentrum nie trane terughou nie: "Ek het nooit daaraan gedink nie. Na die werk gaan ek huis toe, ek kom terug na my gewone lewe. Ek het my nooit gevra wat hulle tuis gedoen het nie. " Maar vir Maria is eensaamheid nie 'n rede om onsself te spyt nie: "Hoeveel 98-jarige ou mense het nog steeds stewig op hul voete? Ek kan. En ek sal voortgaan totdat daar krag is. "
In hierdie naweek het Maria gaste van die sentrum gehad. Toe hulle weg is, het sy lankal op die deur gestaan en hul oë bereik. "Dankie dat jy gekom het. Jy het my 'n wonderlike dag gegee, en ek sal dit nooit vergeet nie, "het hy 'n bejaarde vrou gesê wat merkbaar van die aandag van die omgewing floreer het.
Aandag, soen en drukkies - Mary waardeer dit alles in die wêreld. Sy weet presies wat dit kos om hierdie lewe te leef, en dit is eintlik van onskatbare waarde. Omgee, vriendelikheid en liefde - sonder hulle sou ons nie gedoen het nie en stap na die lewe. Daarom is hulle so belangrik om ouer mense te gee, miskien in hul laaste dae. Miskien is dit jou ewekansige glimlag om hul dag te skrop, sy hoop te verlig en hartseer agter te laat. Sorg vir die ouderlinge.
N bron