Daar was 'n ou vloerlamp. Ek het lank gedien my ouderdom, hy het ongelukkig in die verste hoek van die skuur, stof gestaan en nie gehoop om 'n sagte, warm ligte knusse kamer te herhaal nie. Hy het nie verstaan hoekom hy sonder 'n geval in die donker gelaat is nie, omdat hy behoorlik gewerk het, nooit beledig het nie, soos 'n naburige tafellamp, vas vir die eienaar se vinger.
Die onduidelik was die ou dat die skuld nie sy is nie, maar 'n wispelturige en nie-permanente dame met 'n kort, maar teernaam - mode. Slegs aanhangers van spaargeld en konserwatisme het nog nie sy familie vir die drumpel uitgestal nie, maar daar was min sulke luckyrs, en hy het na die naburige vensters met afguns gekyk en 'n bekende silhoeët geleer.
Maar sodra hy 'n mooi was, wat baie besoekers aan die winkel gefassineer het, en selfs sienings van die buurman, 'n tafelplamp met flirty en helder lampskerm gehad het.
En sodra 'n sterk en selfversekerde hand na 'n elegante basis gestrek het, verwyder dit op wit lig.
"Dit is die einde," het Teshar gedink en sy lot geraai.
Hy het gehoor dat baie familielede lank hul lewens onder die ruspe van groot trekkers voltooi het, of onder die wiele van goedkoop vragmotors.
Maar skielik het hom skielik na 'n ander huis verskuif, van die web gewas en skoongemaak. 'N Nuwe minnares het lank rondgekyk, bewys en uiteindelik skoongemaak, die besonderhede uitgebeeld, versigtig ondersoek en al die belangrike drade vervang en skakel.
Torshoru was scary, hy was bang om sy been te verloor, of hy het gedink, skielik is hy ontneem van sy pragtige groei, en hy sal nie meer hierdie geheimsinnige wêreld buite die venster sien nie, straatlampe sal nie meer by hom kan verdraai nie. Nag, plaag eensame voetgangers!
Dit sal nie in staat wees om dit moontlik te maak om te rummag wanneer 'n groot kollig met die maan sing nie, skyn in die gesig van slaapplek, en dwing hulle om te sweer en te lê.
Maar die vrese was tevergeefs, en hy was verbaas om 'n nuwe hoed te sien wat vir hom gekook is, en 'n pragtige braid wat sy dun kamp versigtig vererger het.
Die houttafel was bedek met 'n nuwe laag verf en vernis, hy het geslaan, wat die verspreide lig van die lamp weerspieël.
Om manlikheid en veerkragtigheid te gee, was die been verlore en die dikker was dikker, dit is pragtig gesleep en versier met 'n vleis.
Ek het per ongeluk in die spieël gekyk, hy het eers sy refleksie nie herken nie, effens swaai van verrassing en sy kop het 'n bietjie gepraat.
Maar, omdat hulle beter as plesier en trots beskou het, hetsy geskyn, want in hierdie tyd het ons die gloeilamp geskroef en aan die uitlaat gekoppel. Hy het die lewe, 'n nuwe lewe gegee !!!
Nou kyk hy met trots na die nuutgegooi bure om die kamer, laat hulle probeer om so 'n lang, ryk gebeurtenis te leef en 'n lewe vol lig en vreugde.
N bron