Die Bryansk Wizard het paleis-interieurs in die dorpshuis geskep en bespreek die idee van sy mini-erfenis met Piotrovsky.
In die mees verre Bryansk Distrik Sentrum, Klimovo, verlore in die denne-uitstappie van die gebied, waar die Slawiese Trinity Slawiese Truitz - Rusland, Oekraïne, Wit-Rusland, - enigiemand sal 'n bekende Akulov huis aankom. Dit verwyder die lug met 'n bloubessie kleur van ver af, alles in gesnede patrone, met die ruiters van die voorste takbokke, met 'n ruiter, wat op die hek veg met die slang van gorynych, wat beteken: daar is geen kort kursus nie. Die eienaar Vladimir Filippovich Sharulov, waarskynlik, was gewoond aan die onverwagte voorkoms van onbekende mense en, wat niks vra nie, nooi na die huis.
Ek wil my Hermitage hê.
Jy gaan onbewustelik gestop - jy kry 'n ander tydelike meting. Die situasie is luuks, soos in 'n ryk boedel van die XIX eeu. Gekapte, antieke steekproefstoele, leunstoele, bank, tafels, "koninklike bed" ...
En dit alles is goudbrand, omdat die Japannese in die vorm van 'n dun film bedek is, waarin daar goud is. En wat is die wonderlike vloer in die sitkamer! 'N Wonderlike patroon word uit 'n veelkleurige parket gelê. Dieselfde plafon, waar vier skilderye binne die patroon geskryf word.
"Alles is van Linden gemaak, hierdie boom is sag, maklik genoeg om te sny," verduidelik die eienaar.
Elke detail van die situasie wat ek vir 'n lang tyd wil oorweeg: deure, spieëls rame van spieëls, portrette en skilderye in goud kant lyk soos waardevolle antiek. Ikone in sulke spaargeld, asof dit van 'n ou ikonostase verwyder word. Of die klok: Hulle het Filippovich uit die gewone liggaam uitgetrek en in 'n wonderlike kaggelkis gemonteer, wat hy self uit die boom uitgesny het. Ek gaan om die kamers as die museum.
"Hier is hierdie chiffonier met inleg," het die eienaar wys, "het ek die voormalige direkteur van die Hermitage, Boris Borisovich Piotrovsky, wat Chiffonier net in die prentjie gesien het, koop. Ek het nie verkoop nie. Aan die vraag van die Direkteur: "Hoekom?" - het geantwoord: "Ek wil 'n mini-erfenis in die Bryansk-outback skep." Boris Borisovich het my idee graag goedgekeur.
- Hoe gaan dit met jou, Vladimir Filippovich, daarin geslaag om dit alles met hul eie hande te skep? Waar neem jy die oesjaarpatrone?
"Uitvind hom meestal," sê hy. "Maar as ek interessante meubels in 'n tydskrif of in 'n historiese televisiefilm sien - neem ek ook 'n aantekening.
- Natuurlik het jy 'n spesiale skool voltooi of 'n talentvolle meester bestudeer?
- Niks spesiaal geëindig nie - vier klas gewone skool. Nog 'n tiener moes Bonda-vate om te doen. Een keer op 'n heuwel by die middagete het 'n tekening geskets. Ek het gedink: dit kan gesny word. Ek het probeer. Werkers het gesê: "Dit het baie goed uitgedraai." Van daardie begin af. Die eerste "werke" was die raamwerk - ek het hulle aan vriende gegee. Toe het hy meer komplekse dinge gefassineer. Totale bereik onafhanklik. Ek het die nodige hulpmiddel vir houtdraad gekoop ...
Ons bin skoonheid hou nie daarvan nie.
In die goue laaie van Akulov voel jy soos 'n antieke uitstalling: Sitting in die "graft" stoel is ook. Ek wil dit net kyk. Ek is beïndruk met die eienaar.
"En ek het lank gewoond geraak aan my gade," het die meester glimlag. En dit gee letterlik die volgende: "Ek is baie bitter dat my vermoëns nie in iemand belangstel nie." Ek is nie ewig nie, sewentig. Los, en alles sal saam met my gaan ...
- Maar het jy nie dissipels nie?
'Hoe om jou te vertel,' sug die meester swaar. - Het meer as een keer van die Oekraïne en van Belarus gekom, het ek hulle geleer sonder om geen fooi te vereis nie. Wanneer almal gesien word, lig die ouens oë op, hulle wil vir 'n week en voor my handwerk vir my handwerk leer: Rook "Bucks", so sê hulle. Maar om te doen wat ek kan, het ek baie tyd en baie geduld nodig. My honderde ouens het deurgegaan. Maar hulle sal min of meer leer om die raamwerk te sny en nog steeds makliker - en gaan ongelukkig.
- Vertel enige van die distriksowerhede dat die vermoë om sulke skoonheid te skep, seker moet wees om eers met hul landgenote oor te dra?
"Ons bakkies, nie net Klimovsky nie, maar ook streek, hou nie van skoonheid nie," sê die Meester. "Vir my was dit 'n lang tyd gelede, mense het uit Duitsland gekom, na my werk gekyk en aangebied:" of kom na ons om ons ouens te leer, of ons sal 'n skool in Klimovo bou, waar u ons ouens en uwe sal leer. . Ons waarborg die volle voorsiening van studente. Hulle sal ook 'n beurs ontvang. Maak verskeie kwessies en ons sal persoonlik aan u gee. "
- Jy het nie saamgestem nie?
- Natuurlik het ek ingestem tot die tweede opsie. In Duitsland is die versameling van fondse vir die konstruksie van die skool aangekondig. Hulle is baie vinnig versamel. Hulle het Bryansk genoem dat hulle alles spesifiek sal bespreek. Skielik het ek 'n stapel partytjie van Bryansk gehad. Slegs een van onthou - belozers, het hy met plaaslike kultuur gevul. En hulle het my begin pynig maak sodat ek die aanbod se kantoor sou weier. Hulle het gesê dat hulle 'n kamer vir skool in Klimovo gevind het - in die kultuurpaleis, en vra my om dit oop te maak. Ek het nie partybase geglo nie. Maar reg "vir die keel het geneem," daar was nêrens om te gaan nie. Plegtig ontdek. Ek het 'n paar ruim kamers gegee. Ek is verheug, 'n dwaas ... Die Duitsers het aangekom, en hulle was in Bryansk: "verlig, meneer, die skool het die skool alreeds geopen." Die Duitsers is dan baie aanstootlik deur my. En hulle moes deur dubbele borrels aanstoot neem.
- maar die skool is geopen ...
- Watter skool? Dit was hul gewone vertoning! - Meester het ineengestort. - En kan hulle die hele skool in Klimovo-private eienaar toelaat? Toe het ek Bryansk Belozerov genoem. En hierdie skurk het die telefoon geneem en asof ek my op my kop wou hê: "Ek wou my skool hê - ja? Ons het nie gedink om dit oop te maak nie. Ons moes die Duitsers betaal." Ek het hom ook 'n reaksie op hom gegee in reaksie.
Vladimir Filippovich is reeds afgetree, maar die meester se bulttriese gees gee nie die huidige owerhede om rustig op die "laurels" van herstrukturering te rus nie.
Distriksbeamptes bly nie in die skuld van die Meester nie: waar kan jy net probeer aanval. Toe hy aangebied word om by die Unie van Kunstenaars aan te sluit, het Chiefs van die gebied, en die streke het die Meesters aan die Meesters gegooi. Hy het nooit 'n kaartjie 'n lid van die Unie van Kunstenaars ontvang nie. In Desember van die afgelope jaar het Klimovtsy 'n "verontwaardiging van gemoedsrus" deur 'n kandidaat vir distriksrade voorgestel. Maar die top van die distrik het nie eens gerapporteer hoeveel stemme Vladimir Filippovich behaal het nie.
Ja, die owerhede van 'n goeie woord oor die Meester sal nie sê nie. Dit is altyd bang vir hom as die blootstelling. Maar hy is 'n goeie man, oninteressant. Nou leer hy gratis ses studente in sy werkswinkel. Ek het my verras en so 'n feit: Vladimir Filippovich, ek het tien honde in die binnehof en in die huis twee getel. Hy is jammer vir hawelose diere, en hy bring die vaagheid.
Die Meester het 'n dosyn algemene notaboeke met resensies van besoekers aan sy huis, wat 'n nie-amptelike museum geword het. Hier op die uitstappies kom, kom met groepe.
"Ek leef in armoede," het Vladimir Filippovich gesê. - Waarskynlik, glo nie, maar my vrou en ek sal nie meer onthou wanneer ek wors, vleis, botter gekoop het nie. Ons bestaan op beskeie pensioene.
Ek lees besoeker resensies. Hoeveel opregte woorde van bewondering! Vladimir Filippovich - 'n meesternugget van groot grootte. Hy skryf ook die skilderye deur olie. En drie stories het geskryf. Dit bly net om te spyt dat sy talent nie in aanvraag is nie.
Lange jare van die lewe!
N bron